Zaloguj się

**mirek13** · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 10-04-2018, 19:01 przez Gunnar.)

pod nóż jak błękit na ołtarzu nieba
krew
z krwi mojej duchu pierworodny
ofiarą się staniesz jeśli tak potrzeba
mych marzeń
myśli
i czynów niegodnych

rozwal serce tętniące resztką beznadziei
na życie co wycieka po stopniach kościoła
i zdychaj poeto – jak ty są straceni
sam jesteś
kogo jeszcze wołasz?

tak duchu
smętnawa lelijo
bluszczu co zadusza własne podniesienia
walcz i nie płakusiaj że niesłusznie biją

jak przebiśnieg
bo rośnie po ludziach nie wijąc
dni własnych
i nie ma nic już do stracenia

**chmurnoryjny** · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 03-03-2018, 23:19 przez chmurnoryjny.)

tak mi się podoba ta gra na 'czasach'--- od umiejętnej stylizacji/archaizacji" po ironiczne/sarkastyczne "do-DZIŚ-Ś-NIĘCIE" ŻE... NIE MAM WYJŚCIA I Z PRZYJEMNOŚCIĄ DAJĘ 5/5

CHOĆ utwory "zahaczające o metapoetykę, czy ... w ogóle o poetę jako takiego itp itd" z reguły mnie męczą i nużą, bo najczęsciej wtórno-wtórne, chyba że .... no, właśnie... niby nic nowego, nihil novi, ale... wykonanie bardzo na tak!

**Lexis** · 04-03-2018, 00:46

Czytanie tego wiersza było jak walka dwóch głosów w mojej głowie:

- Jakie to utarte.
- Ale jakie piękne!
- Nie lubisz takiej poezji.
- Ale tu jest super.
- Archaizmom mówimy nie!
- Tutaj zrobimy wyjątek.

Także... Jestem zawieszona gdzieś pomiędzy 4 a 5, bo pierwszy głos próbuje postawić na swoim.

Przeczytałam kolejny raz i dałabym 6 Big Grin

a że skala jest jaka jest, ląduje piąteczka.

Pozdrawiam Smile

**Polliter** · 04-03-2018, 00:53

Romantyczna modła nakierowuje jasny przekaz i aluzje do wydumanej, takiej bardzo serio traktowanej, poezji. W archaizmach i stylizacji można dostrzec ironię, jakbyś nabijał się z natchnionych poetów. Nie jest to hołd, to pastisz, beka z poezji romantycznej i, trzeba przyznać, wyszła Ci ona naprawdę nieźle.
Może i nie jest to mickiewiczowski trzynastozgłoskowiec, ale aluzja jest zbyt wyraźna, by jej nie zauważyć.

A co mi tam, będę skrupulatny i wytknę Ci błąd ("na życie KTÓRE wycieka po stopniach kościoła"). Ja wiem, że to burzy rytm, ale romantycy pisali piękną polszczyzną, więc też mógłbyś się postarać, skoro się na nich stylizujesz. Smile

Używasz fajnej metaforyki i masz takie... hmm... ładne rymy, naprawdę ładne ("ładne" to odpowiednie słowo), może poza tym "nieba-potrzeba", trącącym Częstochową. Trochę się przy nim skrzywiłem, ale generalnie czytało się bardzo dobrze.
Zgrzyty zgrzytami, ale ogólne wrażenie jest bardzo przyjemne.

Pozdrawiam.

**Miranda Calle** · 04-03-2018, 08:24

O Marylko... Jak mię to się podoba...
Wrócę.

**chmurnoryjny** · 04-03-2018, 08:41

Zgrzyty, które są tu - jak na tacy- są właśnie dodatkowym atutem, jak osłabienie czujności krytykanckiej, ale... w iście prosty sposób- przede wszystkim kompozycyjnie rozbraja. Prostą, widoczną ja na dłoni przebiegłością formy.
ten utwór to taki kawałek z krzywego zwierciadła, w którym - ja, Ty, Wy, ale i sam autor (!!!)--- się może przejrzeć, parsknąć śmiechem, a nawet - owym kawałkiem zwierciadła, ułamkiem ukłuć się, niczym szpilą i ... "aućnąć', ale nie z bólu, a zwyczajnie--- by odświeżyć głowę, syknąć, zaśmiać się jednocześnie, by się lepiej oddychało, aby... oczy szerzej otwarte mogły widzieć, a nos (być może z powodu śmiechu opróżniony z pozostałości "glutów zasiedziałych przyzwyczajeniem"), oczyszczony, by bez przeszkód dać wciągać powietrze jakie jest i ... jednocześnie dać się mu wodzić (i czasami zwodzić?. No, a i gdy trzeba to i odchrząkiwanie gwarantowane--- dla gardła i całej reszty... Ot, można sobie całkiiem nieźle tu rozciągnąć działania, ale ... powiedzmy, że wiosna sama to nam zapoda...

Bardzo leczniczy utwór... Bardzo "profilaktyczny", zapobiegawczy... Pomaga nie stęchnąć.... nie zasiedzieć się... nie zdrętwieć...

**Miranda Calle** · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 04-03-2018, 10:56 przez Miranda Calle.)

No... Miras lubi czasem pobawić się formą. W tej odsłonie bardzo go lubię.
Dodaję do "the best od mirek13". Wskakuje na drugie miejsce, zaraz po "Pieśni nad łąkami".

**Miranda Calle** · 04-03-2018, 12:15

Wracam z gwiazdkami w komplecie Heart

**BJKlajza** · 04-03-2018, 14:24

Prawdę mówiąc , nie wiem co mam napisać. I podoba się i nie . Począwszy od formy która drażni , skończywszy na formie która obłędnie pasuje do treści .
Zagwoździłeś mnie tym wierszem. Chyba po raz pierwszy Smile

**Miranda Calle** · 04-03-2018, 15:18

Wracam i wracam... No i cóż poradzę, jak mi się podoba? Smile

Wiesz, był taki fajny film z Robinem Williamsem... Stowarzyszenie Umarłych Poetów. I ten Twoj wiersz tak fajnie mi się z nim skojarzył. Aż sobie obejrzę, a co Smile

**mirek13** · 04-03-2018, 15:36

Wchodzę sobie, a tu dużo i miło.
Więc wypada się ustosunkować do komentarzy.
Wiersz jest pisany "ad personam". To trochę forma poetyckiego kont-zdania wobec innego utworu i postawy twórcy.
Dotyczy poety, który jest prawie-geniuszem, zdobył prawie-Nike, prawie-Grammy, prawie-Oskara, prawie-wszystkie nagrody tego świata.
I woli ten matrix, niż otworzenie oczu i przyjrzenie się sobie i otaczającemu go światu.
Uczucia jakie mną kierowały najlepiej opisał chmurnoryjny w swoim drugim komentarzu. Jest dokładnie tak, jak opisałeś - otwórz oczy, spójrz, myśl, analizuj, syntezuj i wyciągaj wnioski. Niech boli, ale patrz! Na twój świat i dokąd zaszedłeś w swoim geniuszu we wszystkim. Czyli tak naprawdę - w niczym. Sad

Polli, tu stylizacje są przeróżne. Ostatni wiersz w jakiejś czystej konwencji napisałem wiele lat temu. Masz oczywiście rację z tym "Które", ale jak zwykle napisałem szybko i "na gorąco". I wiesz, że bardzo nie lubię wracać do tego, co już poszło.
Albo to czyste lenistwo, albo podają mi o jeden proszek za dużo. Wink

Lexis, nie sądziłem, że zmuszę Cię do takiej ambiwalencji. W każdym razie pozostaje mi podziękować, za stronę, w którą przechyliło się to wahadełko. Shy

Miło, że aż tak miło, Mirando. Że tak wysokie jest miejsce na pudle tego wiersza. Blush

Nie było z pewnością moim celem zaskakiwanie Cię, Błażeju. To gorąca forma poetyckiej dyskusji, a najwyraźniej najlepiej mi ona wychodzi na wysokim poziomie testosteronu, ocierając pianę z pyska i wyrywając klawisze z klawiatury. Czyli tak Angry