Nie ucz królika dzieci robić

[Gunnar]

Mało ważliwym zdaje mi się mówić o tym,

ważliwym?

— Ile byś pan — rzecze do dziadzia w końcu widząc, że ów właśnie zarządza rozłożonym inwentarzem. Powiada: — Ile byś pan chciał za nie miedziaków?

Teraz tylko nie mam serca (s)przedawać go za pełną wartość,

literówka?

Sądził być może, że dziadzio żądać będzie za klatkę dodatkowej zapłaty, a może prosto byłoby mu niewygodnie nieść.

To już chyba przekombinowane

Mimo niezbyt gęstego splotu mojego mojego pojemnika, poza smugami światła i cieniami, nie byłem w stanie widzieć nic.

Duplikacja. Inwersja na końcu nie brzmi szczęśliwie.

W tamtej to chwili, pomyślałem sobie, należne mi było upatrywać okazji do oswobodzenia się. Podumawszy chwilę nad obrazem całego pomysłu, zaraz przedsię go sobie brałem.

Bliskie powtórzenia i zaimkoza

Nie bez bólu, choć, szczęśliwie, bez większych turbacji, zleciałem na drogę, którąśmy szli. Ubiegłem czym prędzej w bok, a stamtąd ku wierzbowemu burzanowi.

Tu trochę przegadane.

Mimo niezbyt gęstego splotu mojego mojego pojemnika, poza smugami światła i cieniami, nie byłem w stanie widzieć nic.

Duplikacja. Inwersja na końcu nie brzmi szczęśliwie.

Na drogę wyskoczyło trzech mężczyzn z kijami. Ubrani po chłopsku, w lniane koszule i porty oraz futrzane kamizelki, obuci byli w proste ciżmy wiązane na rzemień. Jeden z nich stał (stanął?) z przodu. Widać, dowodził grupką.

Pierwsze zdanie dynamiczne, trzecie statyczne. Jak na scenę akcji to to trzecie też dobrze byłoby zdynamizować, choćby przez zmianę formy czasownika.

Jeremi dalej stał bez ruchu, trzymając na rękach królika. Jedyny znak życia ujawniał poprzez mimikę.

To, że trzyma królika to już czytelnik wie.

Tymon domyślił się, że właśnie w zamienionym w zwierzaka kompanie chłop pokładał teraz wszelką nadzieję. Jak stwierdził zamieniony kompan, z lekka pochopnie i niesłusznie.

Wiem o co chodzi, ale musiałem te zdania przeczytać 3 razy. Może trzeba by je nieco przeformułować, by stały się jaśniejsze.

Być może więc powtórne nastraszenie mogłoby wyrwać jego i Jeremiego ich z opresji.

Zamieniony w królika, choć przemawiał pewnie, wyniośle wręcz, w środku bał się tego co będzie, jeśli jego wypowiedź nie znajdzie u napastników posłuchu.

Szczerze wątpił, ale w tym momencie uznał, że należy spróbować czegokolwiek, co da choć cień szansy.
— Voleo fluggi! — pisnął pierwszą formułę, która przyszła mu do głowy. Choć w efekt zaklęcia wierzył tylko odrobinę, to i tak rozczarował się spostrzegłszy, że nie unosi się z ramion Jeremiego.

W zasadzie powiedziane w dwóch miejscach to samo. Rozczarował? A od "rozczarowanie" a w pierwszej chwili myślałem, że od "czarowania"
To rozczarował się, że zadziałało choć "szczerze wątpił"?

— Nie na darmo — rzekł Tymon z satysfakcją — chadzam do wolszebnika. Może teraz zaczniesz rozumieć, czemu tak ochoczo.

Tu bym przestawił wtrącenie, będzie bardziej płynnie się czytało:
— Nie na darmo  chadzam do wolszebnika — rzekł Tymon z satysfakcją. — Może teraz zaczniesz rozumieć, czemu tak ochoczo.

Dostrzegając charakterystyczne elementy wokół ustalili, że drogi pozostało im niewiele, a już na pewno bliżej im było do Wolszebnik, niż dalej.

Jeremi stamtąd przyszedł. Tymon też zapewne drogę znał, więc chyba nie trzeba było wielkich ustaleń

Siedzący przy stole, odwrócony do klapy w podłodze plecami czarodziej przepisywał coś.

Nadmiar szczegółów zabija płynność w tym zdaniu.

Ów natomiast czekał w miejscu, w ramionach wciąż trzymając królika.

Jeremi stamtąd przyszedł. Tymon też zapewne drogę znał, więc chyba nie trzeba było wielkich ustaleń

odezwał się Tymon piskliwym głosem, na dźwięk którego wolszebnik zareagował w mig. Obrócił się, aż przesunęło się krzesło. (aż podskoczył). Powstał zeń i doskoczył do przybyłych.

Ten "mig" tak jakoś do klimatu nie pasuje.

rzekł do Tymona, zbliżając się doń z otwartym tomem
Ongus przerwał pytaniem ciszę trwającą od kilku chwil. Uznał, że chłop miał dość czasu.

Ongus zamyślił się. Tymon próbował przypomnieć sobie, czy widział kiedykolwiek podobny wyraz twarzy u Jeremiego. Bez skutku.

— Dobra — oznajmił, tarmosząc twarz dłońmi. — Musimy przedsięwziąć co innego. Tym razem powinno poskutkować. — Chyba, dodał w myślach wolszebnik, żeś mi nadal wszystkiego nie powiedział, na przykład że w istocie jesteś gadającym królikiem zmienionym niegdyś w człowieka albo leśnym dziadem, który zmieniać się może w żywotne bez zaklęć. — Poczekajcie tu, zaraz wrócę… Potrzeba nam królika.

Dobrze to, co myśli czarodziej wyróżnić pochyłym pismem. Będzie bardziej czytelnie.

— Niechaj wymyśla jakiś sposób czym prędzej… Bo się aż życia odechciewa w takiej zdziadziałej powłoce…

Bo cóż innego, zapytał siebie zmieniony w królika, mogli oni uczynić?

Takiej komplikacji, jaka miała miejsce, czarodziej ani trochę się jednak nie spodziewał. A zaszła ona właśnie z powodu zaklęć rzucanych przez chłopa w króliczej formie. Przez to Tymon związał się bardziej z umysłem zwierzęcia, tym samym z całym ciałem. Teraz należało przetransferować jaźń chłopa do nieznajomego, ale podobnego organizmu, czyli innego królika. Stamtąd powinno udać się człowiekowi powrócić do własnej formy. A jeśli chodzi o Ongusa i Jeremiego, z zaklęciem przywracającym do ich własnych ciał nie powinno być najmniejszego problemu. Ów mógłby się pojawić, gdyby zwlekał z zamianą — oddana Jeremiemu w dzierżawę Ongusowa postać, mówiąc wprost, starzała się z każdą chwilą, jako że chłop nie wiedział nic o czarodziejskiej długowieczności.

To mi się podoba. Spójne wytłumaczenie zaszłych wydarzeń.

Choć Tymon oglądał wszystko z boku, wyranie zauważył moment zamiany.

Literówka.

Zaklęty w jednego z nich chłop zastanowił się przez chwilę, czy oby na pewno Ongus wciąż pamiętał o tym fakcie. Obchodził się z nimi dość stanowczo i nie mówiąc nic. Chłop tłumaczył sobie, słusznie zresztą, że czarodziej chciał całą sytuację rozwiązać jak najszybciej i bez zbędnego rozkojarzania się.

Trochę przegadane.

Chłop rozejrzał się, dostrzegłszy swe rzeczy dopadł doń i (znalazłszy je) ubrał się pospiesznie.

Pomysł i realizacja fabularna bez zarzutu. Gorzej niekiedy z wykonaniem warsztatowym. Niektóre momenty lekko przegadane (gdzie starczyłoby jedno zdanie są trzy) i niektóre inwersje zamiast dodawać uroku wprowadzają zgrzyt. Pod tym względem to opowiadanie odstaje od innych "Tymonowych", które czytałem. Plus jednak za konsekwentną i ciekawą budowę świata i humor. Wypadkowa ocena - 3,75 w zaokrągleniu do 4 gwiazdek

Pozdrawiam


Edit 20.02 - zdublowany koment.

Dodam ponadto, że bardzo mi się podoba pozytywność wykreowanego przez ciebie świata. Jest ciekawy, dzieje się w nim wiele i to bez "mroku" - strasznych potworó, efektownych śmierci, potężnych artefaktów etc.
To przykład, że można ciekawie pisać fantasy bez "zła" jako napędowej siły zdarzeń.