bezsilność

[tetu]

nie ma dokąd wracać Piotrze
wszystkie święte miejsca dawno spopielały
byłeś tam 
dlatego wiesz że zimno nie wynika
z braku wyjątków

to siedzi wewnątrz rozciąga się graniczy 
a potem dzieli
w ciepłym łóżku tylko poezja - 
nasza poezja daje dupy* Piotrze
z wiersza na wiersz z roku na rok
coraz więcej nieszczęśliwych dzieci



*Poezja jako mała czarna skrzynka z której nie ma wyjścia" 
Kuba Przybyłowski

[Marcin Sztelak]

Kawał dobrej poezji, bez pytania quo vadis, bo niepotrzebne.

[Grain]

dlatego wiesz że zimno nie wynika
z braku wyjątków

Dałbym na koniec.
Dobry wiersz - po przejściach.

[mirek13]

Coraz gorzej z naszą wiarą, Ajwona?
Z wiarą wszelaką i w cokolwiek?
Wyjątkowo zgodzę się z Grainem, że po małej rekonstrukcji, ten dwuwers pasowałby jako puenta.
Kurczę, nawet wiara w poezję poszła się pieprzyć, a Ty nie zostawiasz nadziei.
Dobry jest ten wiersz, choć jako formy anty-depresantu bym go nie zażył.

[tetu]

Ja bym zażyła, bo po co robić sobie nadzieję.
Może dalsze części co nieco wyjaśnią. Więc nie pozostaje mi nic innego jak nie zgodzić się z Wami chłopkai

[BJKlajza]

Ta poezja to jakaś k... kokota w stylu rococo jest Dobry wiersz. Tyłka nie urwał ale skłonił ku zastanowieniu się

[tetu]

kokota w stylu rococo, no bosko Klajza, poezja
nic tylko się zaciąć i myśleć dalej, pozdrawiam
uśmiałam się teraz.

[Miranda Calle]

Piękna inwokacja do Księcia Apostołów.
Kryzys wiary, wartości, twórczości...
I tylko miłość jest jeszcze coś warta. Tylko, a może aż?

Ciepła, kobieca liryka, ale z pazurem...

Brawo, Iwonn. Jeszcze wrócę, przeczytam drugi "z cyklu", musi się "odleżeć"

[chmurnoryjny]

Bardzo, bardzo. I jak na Via Appia, na portalu, ale też w odniesieniu do oryginalnej Drogi mocno wybrzmiewa ta Twoja Bezsilność. Powiedziano już tyle, że mnie zostaje się nie powtarzać tylko gwieździć. 5/5

[chmurnoryjny]

Piękna inwokacja do Księcia Apostołów.

Tak , bez wątpienia. 

 A za ""zimno nie wynika

z braku wyjątków"

[BEL6]

A mnie się nie podoba. Pierwsza strofa to zwersyfikowana proza, w drugiej już coś lirycznego świta. I to "z wiersza na wiersz/z roku na rok" co ma rok do wiersza i wzajemnie, bo oba te odniesienia mają się ku nieszczęśliwym dzieciom, a że są nieszczęśliwe, to w sumie nie wiadomo, dlaczego. Że nie ma dokąd wracać? A nie ma przez poetów? Za duży rozstrzał tematów w za krótkim wierszu, odnoszę wrażenie. Co innego, gdyby pierwsza strofa była przesycona metaforyką, ale jest takim - bo ja wiem? - przecinkiem, nic nie wnoszącym, bo przed przecinkiem nie było treści, choć być powinna. Ode mnie 3/5.

[tetu]

Piękna inwokacja do Księcia Apostołów.
Kryzys wiary, wartości, twórczości...


Dziękuję Mirando.
Bardzo trafne odczucia.

Chmurnoryjny, Tobie także bardzo dziękuję za podobanie i obecność, i za serduszka, no fenks.

Pani Administrator
Szanuję opinię i doceniam szczerość.
Dla mnie to jednak nie proza, nie piszę prozy, (zbyt krótkie to i mało obrazowe na prozę) ale ja się nie znam, zatem skoro Pani tak uważa to nie pozostaje mi nic innego jak uznać zdanie. Każdy czyta i odczuwa po swojemu.

"Co innego, gdyby pierwsza strofa była przesycona metaforyką, ale jest takim - bo ja wiem? - przecinkiem, nic nie wnoszącym, bo przed przecinkiem nie było treści, choć być powinna"

No nie jest przesycona metaforyką, bo nie miała być. Jakiekolwiek metafory właśnie tutaj, w tym wstępie, mogłyby spowodować efekt udziwnienia w stosunku do następnej strofy. 
To miał być prosty język.
Czy ta st jest przecinkiem, przed którym powinna być treść?
Nie sądzę. Moim zdaniem nic nie musi być przed, a ta strofa, 1s jest wstępem i wprowadzeniem, ale to rzecz jasna tylko moje zdanie
i kwestia gustu, które w ogóle się tutaj nie liczą. Najwięcej do powiedzenia ma czytelnik. Pozdrawiam serdecznie.

[Wiewióra]

To już trzeci który czytam z serii o Piotrze .Świetny .Nie wiem czy nie najlepszy z tych trzech .Podobają mi się wszystkie

[tetu]

Dziękuje Wiewióra, pozdrawiam.

[Gunnar]

nie ma dokąd wracać Piotrze
wszystkie święte miejsca dawno spopielały
byłeś tam 
dlatego wiesz że zimno nie wynika
z braku wyjątków

A mnie się pierwsza właśnie się bardziej podoba. Niesie ze sobą głębię refleksji.
Święte miejsca już dawno takimi przestały być w wymiarze symbolicznym, moralnym i duchowym.
Nie ma powrotu do tego co dawniej. Tego stanu nie zmieniają nawet wyjątki.
Świetne wersy a w nich każde słowo.
Za samą pierwsza część daję 5*