Na ławce jest miejsce na niejedną intymność, nadstawiam twarz, sycę się słońcem. Przy zamkniętych oczach wchodzimy w siebie głębiej.
Dzisiaj, pod melancholią jestem pewien tylko pierwszej strofy:
Wędrowne ptaki pozdrówcie Niebo,
to po drodze wam wypada.
Mam nieprzedawnione sprawy,
będzie wieczność, by pogadać.
Kobiety stukaniem obcasów przywracają mnie do życia. Na tym skwerku jest tablica upamiętniająca Polaków z Kresów. Teraz tam już Ukraina. Najstarsza, pamiętająca wszystko siostra mówiła, że ostała się solidna chałupa dziadków tak samo widoczna ze wzgórza, jak ocalały kościół. Jakby się w końcu zaczęli bać Boga albo po zmartwychwstaniu - ,,Rysia'' Basaja.
Z opowieści mamy, która razem z siostrami, także wdowami przeżyła uciekinierkę, najbardziej zapamiętałem tę o suce-żywicielce bezrolnej rodziny. Wytresowana łapała i przynosiła zające, kuropatwy. Struł ją ten sam bogacz, który zabraniał czerpania wody ze studni. Nosili ją od dziadków, pożyczając nawet koromysło. Kiedy umierał, rozpadało się. Na dwa tygodnie wykopany dół napełniła woda. W trumnie wyborowali otwory jak w skarbonce, poszła na dno, zabrał ze sobą tę wodę.
W trymestrze czerwca, lipca i sierpnia wymiera moja rodzina, nasze kości są wszędzie rozsianie, jak z płachty. Mama umarła w czasie powodzi stulecia, na pogrzeb przejeżdżałem przez Wrocław śmierdzący po przejściu fali kulminacyjnej. Na Zamojszczyźnie grzało jak dzisiaj. Wystawiam do słońca twarz, cera już w kolorze skrystalizowanego miodu rzepakowego.
Epitafium
Zawsze o tej porze roku.
Kiedy słońce przesypuje smak owoców,
przepędza nas i przelewa w kielichy kwiatów kobiety.
Pan Bóg podbiera od drogi, po staremu
powrósłami wiąże koniec z końcem.
Przesiewa wyłuskanych z ławek,
cienia chałup.
Chyba się wymknąłem, to już wrzesień. Dobra pogoda. Jak na pogrzeb.
utaj wciąż mnie jeszcze trzyma.