Requiem dla samobójcy

[Marcin Sztelak]

Puste przebiegi po korytarzach, liszaje farby znaczące ściany, ubikacja na półpiętrze z zanikającą żarówką, ciągły niedosyt papieru i mydła. Oto dzieciństwo i dorastanie, taki psi urok przedmieścia.
Spadanie w górę to kwestia semantyki, z przeczuciem braku błogosławieństwa nawet od pomniejszych świętych. Pijąc jabole na cmentarzu pojął – pogrzeby też są dla ludzi, może nawet przede wszystkim, a granit bywa miękki w sprawnych rękach.
Nadeszła wolność, sąsiadka, od której pożyczał drobne, urodziła kolejne dziecko. Tu nawet nie chodziło o brak nadziei – po co jeździć do centrum skoro wszystko można załatwić w bramie pod jedenastką. Pewnie były jakieś widoki na przyszłość, lecz mycie okien to zajęcie poniżej godności mężczyzny. Spirytus wyraźnie potaniał, paradoksalnie zdrożała wódka, cóż wzrok można stracić na wiele sposobów. Sąsiad, tutejszy filozof, mawiał: Uważaj, życie nie włosy, nie odrośnie. 
Ale kto by tam słuchał pijaków z dwudziestoletnim stażem.

Jeżeli to ma jakieś znaczenie zachód słońca był piękny, liryczny w swoim podsumowaniu i perspektywie nieubłaganego wschodu.

[gorzkiblotnica]

Mam z utworem pewien kłopot. Nie mogę powiązać tytułu z treścią. Oczywiście utwór jest odpowiednio mroczny i duszny, tak jak powinien być, jeśli mówi się o sprawach mrocznych. Nie mniej nigdzie nie dostrzegam tego samobójcy, ani nawet jego zapowiedzi. Chyba, że czegoś nie zauważam.

[Miranda Calle]

Biorąc pod uwagę tytuł, utwór jest dedykowany anonimowemu samobójcy, takiemu, jakich wiele. Człowiekowi żyjącemu bez celu, bez perspektyw...
A wokół toczy się życie, na przekór...

I to zderzenie: życie/śmierć. I pogodzenie się z nieuniknionym...

Środki poetyckie wyśmienicie zastosowane, tekst nasycony metaforami - świetna proza poetycka, do czytania i smakowania

Jest mrocznie i duszno, tak jak powinno być. Te tematy nie mogą być osłodzone jak bajki dla dzieci, bo to "bajki" dla dorosłych.

Ode mnie 5/5.

[Gunnar]

Jeżeli to ma jakieś znaczenie zachód słońca był piękny, liryczny w swoim podsumowaniu i perspektywie nieubłaganego wschodu.

Stojąc na dachu dziesięciopiętrowego wieżowca.
To co wcześniej - retrospekcja, podsumowanie lichego życia i uzasadnienie tego co ma za chwile nastąpić.
Tak to odbieram.
Trochę mi się kojarzy z utworem  Coma - Zbyszek