gdzieś między Piłsudskiego a komodą - pętla

[Toya]

czas uciekał spod stóp jak stopnie
lawirowały pomiędzy krokami
zdążył jeszcze pomyśleć że ewoluował
i oto jest ptakiem
a wtedy skrzydła zrzuciły balast

może to tylko sen

a może jest nim wszystko
spróbuj utrzymać dystans
tak żeby nie było nas za dużo
w przestrzeni wyznaczonej na obecność
są jeszcze inni a to zobowiązuje

do systematycznego kurczenia się w sobie
aż w końcu znikniesz mi z oczu
na którejś z ulic
przebiegających nocą przez pokój

wszystkie noszą znajome nazwy
i obco brzmiący tłum
lepiej zamknij okno

zanim wyprowadzą nas z ról
zanim od neonów i lamp
zajmie się sufit

[BJKlajza]

genialne zakończenie

[Alchemik]

Początek nieco gorszy, bo stopnie nie uciekają.
Wręcz pchają się pod stopy.
Może po to, żeby się o nie potykać przy wspinaniu się.
Podam przykład.
Z doświadczenia wiem, że schodzenie po schodach na jednej nodze jest łatwiejsze niż wchodzenie.
Pamiętam, że na dwóch nie robiło mi różnicy przez niby koci wzrok.
Teraz wiem, że to przez czuja.
Jeszcze sobie, chyba, nie wyrobiłem nowego.
Tym razem czytam wiersz, choć dobry, jednak nieco gorszy przez metafory zbyt oczywiste.
W tym czuj się nie zmienił.
Końcówka rzeczywiście jest świetna.
Jak Cię lubię, to jednak środek wypchałaś watą nabytych już doświadczeń warsztatu poetyckiego.
Sam tak często robię, a potem się wstydzę.
Czyżbyś musiała napisać wiersz, kiedy nie miałaś na to emocjonalnych predyspozycji?
W niczym nie uchybiam, bo wiersz i tak jest dobry na tle...

Wiem już jednak, że stać Cię na bardzo wiele.
Żebym tylko nie nabawił się niebieskiej, krytykanckiej wysypki.

Twój przyjaciel
Jurek

[Toya]

Dziękuję, Błażeju.

Jerzy - gdy się biegnie... schody uciekają i bardzo trudno
w nie trafić. Dokładnie taka sytuacja ma miejsce w wierszu.
Stąd owo spadanie peela, który nie skończył najlepiej.
Nie zgadzam się też co do waty. Ale to ja.

A jeśli chodzi o wstyd... no cóż... wstydzę się każdego
swojego wiersza.

[chmurnoryjny]

pętla, z racji tego, że jestem trzeźwym alkoholikiem, nadal mimo kilkunastu lat bycia czystym, kojarzy mi się ze słynną Pętlą--- paradoksalnie bardzie z filmową, choć przecież literacki pierwowzór jest jak księga z kanonu biblijnego.

Czytam ten utwór--- szukając w sobie i innych tropów, czyli po prostu podążając za wierszem jako takim, jakim naprawdę  jest i ... no, jak na razie kolejny mój typ/kandydat, na ewentualne "wyróżnienie" w - odetchnij poezją  http://www.via-appia.pl/forum/showthread.php?tid=9737

5/5

[Toya]

chmurnoryjny - to dobry trop. Nawet bardzo dobry. Fajne uczucie, gdy czytelnik
bezbłędnie odczytuje myśli autora. Dzięki

[chmurnoryjny]

chmurnoryjny - to dobry trop. Nawet bardzo dobry. Fajne uczucie, gdy czytelnik
bezbłędnie odczytuje myśli autora. Dzięki

To, tak w tematyce? I co do tropów i wierszy?--- takie coś, w "specyficznej"  interpretacji  robionej na poły roboczo, na poły treningowo...


Marty Fox "Modlitwa pod płotem"

[Toya]

To taki Toyki sposób na pogodzenie się z czyimś życiorysem.

Dzięki za link. Mocny tekst. Dobra interpretacja.

[Kotkovsky]

Smutny wiersz o surrealistycznym klimacie. Trochę jakby z Chagalla. Smutny z uwagi na przekaz o rzekomej niemożności ocalenia bliskiej relacji. Do tego nasuwa się wątek konfliktu między naszymi dążeniami, oczekiwaniami a dążeniami, oczekiwaniami innych. Na ile iść na kompromis chcąc realizować wspólne marzenia, oczekiwania we dwoje, lub własne? Takie nasuwają się refleksje.

---

...tak by nas nie było za dużo

Nie znam się za bardzo na recenzji wierszy, ale czasem może lepiej wers zabrzmi jeśli pozamieniać w nim kolejność słów?

Jeśli stosować zamiennie synonimy? Choćby proste jak nim obok, lub zamiast zanim? Aby, lub by zamiast żeby?