Via Dolorosa XVI

[mirek13]

nigdzie nie czułem się tak bezpiecznie
jak w piekle
własnym


gdzieś w boschowskich paroksyzmach
jestem         
u siebie
widzę zło minionego czasu
pękające bąble zabłąkanych sumień


gorąco
będzie zawsze


daj orzeźwiający deszcz – patrzę do góry


i otwarło się sklepienie
lunęły potoki


płynnej siarki

[Toya]

Nie wiem po co oddzieliłeś siarkę od potoku. Widzę to o tak:

i otwarło się sklepienie
lunęły potoki płynnej siarki

Ale to ja.


Jak zawsze z biczem zamiast pióra, mroczno
i pesymistycznie.

[mirek13]

Nietrudno się domyślić, dlaczego.
Czytelnik raczej spodziewa się faktycznie, przynoszącego ulgę deszczu.
Pan jest miłościwy nawet dla grzesznika w piekle.
A tu co za deszcz?

[Toya]

Eee. Tak jest mocniej. Jak obuchem w łeb.
Po co dawać (czytelnikowi) złudną nadzieję?

No chyba, że chodzi o peela.
Czyżby czekał na cud?

Cuda się zdarzają. Ale pod pewnym warunkiem:
TRZEBA W NIE WIERZYĆ

[mirek13]

Właśnie dlatego oddzieliłem.
Dla fałszywej nadziei.

[Toya]

Wystarczy wierzyć. Wtedy nie będzie fałszywa.

[Marcin Sztelak]

Czyli nie ma nadziei? Pewnie nie, ale zdarza sięodmiana wbrew wszystkiemu zresztą.

[Miranda Calle]

Fajna stylizacja językowa.

Nie wiem, czy rozumiem zamysł autora w kwestii tytułu - skoro stacja XV to "Zmartwychwstanie", to czym jest XVI? "Wpiekłowstąpienie"?
Jeśli tak, to nie ma już nadziei.

Lasciate ogne speranza, voi ch'entrate.

[mirek13]

Bardzo dobrze.
Jakbyś autora znała

[Gunnar]

Zazwyczaj uciekam od utworów o skąpej formie ale tu mimo że skąpo to zrozumiałe.
Termin wpiekłowstąpienie przypomniał mi inny - wglebowzięcie