Powidok

[Alchemik]

Wykwitły już kwiaty wokół
strumyków wolno błądzących
na kamieniach w makijażu
z mchu:

Ona bezwiednie za nim
kroczyła, on nie odwrócił
się, drogi nie wskazał.
Dał jej pół garść lotnych
słów i bukiety jej dał
omszałych marzeń.


Kupiła łoże
ogromne z baldachimem
łoże małżeńskie.
I obudziła się w nim sama.

Przyszłość musiała
stać się bardzo
dawno temu. 

wystrzeliły kwiaty
wokół
strumyków
wolno
błądzących po kamieniach
i spomiędzy 
w  makijażach z mchu
 
Tak bym zapisał pierwszą zwrotkę. Potem banał i powtórzenia przestałyby być banałem. Najlepszym utworem jest jednak ta dyskusja pod wierszem. Nadaje mu smaczku.

Nawiasem mówiąc, powtórzenia słów w tym przypadku, nadają sens nie tylko redundacyjny, ale i ze wszech miar poetycki.

J.E.S.