Wydmuszka

[Alchemik]

Świetny tytuł. Niemal przylega do treści i wychodzi poza nią.Wydmuszka jako skorupa pozbawiona treści. Treść została skonsumowana, przez coś nadrzędnego.
Wydmuszka, jako dosyć ordynarne określenie aktu, który zaszedł. Aktu, który jest tylko tylko kolejnym przykładem inwersji świata.
Początkiem albo końcem nowego życia. Na naszej drodze w czasie wielokrotnie pojawiają się takie akty, które stawiają na głowie, to co dotychczas uznawaliśmy jako stałe i zgodne z kierunkami przestrzeni oraz grawitacji w niej oddziałującej. żyjemy sobie, dopóki świat znów nas nie wyrucha w ramach przypadku, który przeciwstawia się planom. A może świat/bóg pokazuje nam tylko, że żartował rozgłaszając o wolnej woli. A może tenże świat tylko przypomina nam, żebyśmy tę wolę wykorzystali.
To co teraz mówię, może wydawać się nie na temat

Po moim zderzeniu z pociągiem, w trakcie tzw. śmierci klinicznej i potem w śpiączce, miałem kilka/wiele wizji, które mnie, niedowiarka, próbowały skłonić do myślenia mistycznego.
Ale na mnie potrzeba czegoś więcej niż zapętlona pamięć o osamotnionej nodze w brzydkim bucie, podskakującej po podkładach torów kolejowych.
Albo, taki ordynator trupiarni jeszcze niemal żywych, pokurcz pojawiający się otoczony wianuszkiem słodkich pielęgniarek i każący nazywać siebie Superalchemikiem.
Próbujący werbować ciekawe dla niego umysły. Czy też dusze. Jak zwał tak zwał.
Nasze myślenie i działanie tylko wydaje się podlegać naszej determinacji.
Układanymi przez nas planami.
Wszechświat dmucha nas jak chce, w każdą dziurkę.
Nam pozostaje tylko to akceptować, bądź nie.
Dla mnie jest trzecia droga. Walka za pomocą wyobraźni.
Nie zamierzam pozwolić na pozbawienie mnie tytułu alchemika na rzecz pokraki, który inhaluje się siarczanym smogiem.

Oj, sorry, Mirando Calle.
Miałem tylko napisać coś o tytule, a rozpisałem się o piekle.

Alchemik