[+18] Typy spod czerwonej gwiazdy

[Alchemik]

Jak na poezję, to za dużo tu patosu.
Spróbuję najpierw ocenić formę.

Wiersz jak dla mnie przydlugi przez pewna powtarzalność.
To redundancja informacji.

Znużyło mnie to wymienianie winnych.
Zaszkodziło tekstowi, którego nie jestem w stanie nazwać wierszem, bo nie odnajduję w nim poezji.
Poezja to metaforyczność i kondensacja myśli.
Poezja to rozpalanie emocji u czytelników, przez zasiewanie ziaren i symboli.

Dla mnie to rodzaj odezwy.
Zabić, zamknąć, albo pozbawić podstaw ekonomicznych wszystkich komunistów, którzy poddawali się marionetkowym sznurkom ze wschodu i tym ze stolicy.


Sam w jakiś tam sposób walczyłem z komuną.
Tak jak potrafiłem.
Twoim zdaniem źle się stało, że rewolucja w naszym kraju miała tak łagodny przebieg.

Źle to jest, że ekonomiczne rządy przejęli ci, co się nachapali za komuny.
Źle, że nie dało się pozbawić majątków czerwonych gangsterów.

To manifest, a nie poezja.
W dodatku manifest krwawego odwetu.

Jako wiersza nie akceptuję go z przyczyn technicznych, oraz estetycznych.
Jako manifestu, nie akceptuję z przyczyn moralnych, czy też etycznych. Wszystkich powywieszać, czy może rozstrzelać?
To głupie. Myślenie raczej nastolatka, który się nasłuchał dziadka, lub ojca, a nic nie przeżył na własnej skórze.
Choć zgadzam się, że wielu komunistów, którzy przeszli na dziki kapitalizm, dziki, dlatego żeby dalej się nachapywać kosztem, kurwa, towarzyszy robotników (niezła ironia), powinno zostać pozbawionych majątku. Pierwsi milionerzy w naszym świecie postkomunistycznym to była dawna nomenklatura.

Podsumowuję.
Nie ma w tym poezji