Baba Jaga

[Gunnar]

Całe zdarzenie miało miejsce pewnego zimnego wieczora, gdy ja i moja drużyna patrolowaliśmy wyznaczony nam, przez dowódce, rewir nieopodal spalonej kilka dni wcześniej wioski. 

na strzępy przed miejscem swojego zamieszkania, dosłownie przed drzwiami domu.

Bliskie powtórzenie.

Jednak dopiero, gdy zginął zastępca dyrektora tej placówki to do akcji wkroczyło kilku żołnierzy razem z oficerem śledczym.

Oficer śledczy w tym zespole ważniejszy, można by go było wymienić przed żołnierzami.

Wszyscy wiedzieli, że następny będzie dyrektor, więc ten dostał całodobową ochronę właśnie tych ludzi.

Wygląda jakby część z nich go ochraniała, a z dalszej części wynika, że jednak wszyscy.

Gdy Saczenko skończył opowiadać tą historię, przypomnieliśmy sobie wszyscy, że z wioski, do której właśnie zmierzaliśmy też zniknęły dzieci.
Pół godziny później doszliśmy w końcu do zaplanowanego miejsca postoju.

Gdy ulokowali się na górze i rozpoczęli nadzór nad okolicą,

Cos tu nie gra w tym zwrocie.

Moja reakcja była natychmiastowa. Chłopakom na dole kazałem zabezpieczyć wejście do stodoły, a sam wbiegłem na górę zobaczyć, co takiego ujrzał Wladim.

Wynika to z następnego zdania.

Między zasypanymi, białym puchem ruinami kilku domów i drzew,

Brzmi jakby drzewa też były w ruinie.

że gdybym miał chociaż najmniejszy skrawek wiedzy jaką posiadam dzisiaj,

Skrawek jest już chyba wystarczająco mały.

- Saczenko, jak myślisz, co to jest? - Zapytałem się cicho, nie spuszczając wzroku z zagrożenia.

Bohater pyta kolegę, nie samego siebie.

Nie mogłem sobie pozwolić na jakiekolwiek oznaki paniki w drużynie, więc szarpnąłem (go) za jego ramię i spojrzawszy się głęboko w jego oczy, jeszcze raz zapytałem:

Głęboko spojrzeć w oczy - hmmm, tak bardziej do relacji damsko-męskich pasuje, może innych okoliczności ale tutaj?

- Dobrze! W takim wypadku nie róbcie nic, co mogłoby zdradzić nasze położenie. Jeżeli twoja historia Saczenko była chociaż trochę prawdziwa, to już jesteśmy martwi, o ile nas wypatrzy.

Jeśli gość nie chciał paniki to raczej nie powinien im mówić takich rzeczy
Poza tym, jeśli rozmawiają szeptem to te wykrzykniki w wypowiedziach zbędne.

Jak teraz o tym pomyślę to jeszcze większe przerażenie targa moim sercem.Ta chwila i istota była upiorna.

Oprócz literówki, wydaje mi się, że cała ta wstawka jest zbędna. Obniża napięcie, a upiornośc bardzo dobrze wdać z samego opisu.

Bo był by skończonym idiotą zadając takie (...) dziesięcio-letni

byłby razem, dziesięcioletni bez pauzy

 Był ubrany w cienkie szmaty, bo trudno było by je nazwać ubraniami.(...)
Podniosłem wzrok i spojrzałem się na całą sylwetkę dziecka. (...)
Spytałem powoli i delikatnie, 

Może spokojnie? Bo delikatnie już było kilka zdań wcześniej.

Po tych słowach w szalonym pędzie zacząłem wspinać (wspiąłem) się na górę,
aby zacząć schodzić po drabinie, gdy zobaczyłem jak ONA pojawia się w drzwiach od stodoły.

Taka scenka, ze świata postapo, kilka szczątkowych informacji o ego funkcjonowaniu, ale więcej dla fabuły nie trzeba. Czyta się nieźle. Opis zjawy przedni, wywołuje w wyobraźni odpowiedni obraz. Co do stylu to trochę potknięć jest, najwięcej z "się" i zbędnymi zaimkami. Zauważyłem tez brak w przecinkach ale tego nie poprawiam, bo się na tym nie znam. Ogólne wrażenie pozytywne.

Pozdrawiam