Akt zgonu

[Hakai]

Akt zgonu


Wdycham opary ciszy,
rozkoszuję się jak narkoman -
kopcili nią na papier słowami,
pisząc trzymali w dłoni.
Dzięki mnie. Podpaliłam
niezliczone popołudnia - zaprószyłam
krzyk pod godziny
rozgrzany do czerwoności
krwią pulsującą w żyłach.
"Ten czas przy Tobie to koszmar,
każda godzina wy(za)bija(Ciebie) zbyt wolno"
Zdawały się mamrotać zegary
ale w końcu przestały, bo
(Uciszyłam) ucichło
mi w głowie. I teraz - jest
tylko i aż - czerń welonu, otula
matczynym gestem
mi uszy
zmysły i
rozum. Narkoman.

[Lexis]

Początkowo nie potrafiłam się odnaleźć w tym wierszu.
Pierwsza połowa kompletnie do mnie nie przemawia, wydaje się dość toporna, ale to może być tylko moje subiektywne odczucie.
Za to to...

"Ten czas przy Tobie to koszmar,
każda godzina wy(za)bija(Ciebie) zbyt wolno"
Zdawały się mamrotać zegary
ale w końcu przestały, bo
(Uciszyłam) ucichło
mi w głowie. I teraz - jest
tylko i aż - czerń welonu, otula
matczynym gestem
mi uszy
zmysły i
rozum. Narkoman.

Za to to podrapało moją poetycką duszę za uszkiem.
Kradnę na tablicę cytatów, którą mam w pokoju.
Pozdrawiam

[szczepantrzeszcz]

Nieprawdziwy problem też może być wielki. I co z tego, że nieprawdziwy? Tak to już jest, kiedy podpalamy niezliczone popołudnia.

Szczepan lubi wdychać opary ciszy. Cała sztuka polega na tym, aby rozkoszować się nimi... po prostu rozkoszować.

otula
matczynym gestem
mi uszy

"mi" bym wyrzucił.

Dobry wiersz, chociaż jak dla mnie - hermetyczny. Ale i tak burzę myśli wywołał.

[Hakai]

Po prostu - dziękuję.

[Paprotka]

Czytam jako ulgę po skończeniu toksycznej relacji. Wcześniej wszystko drżało w posadach od "nieznośnej ciszy", która była gorsza od wszelkiego hałasu, która wyniszczała od środka - ponieważ tam wszystko wręcz kipiało.
Ciekawy, bardzo ekspresyjny wiersz.


Pozdrawiam

[Miranda Calle]

Soczysta miniatura, pisana "na krzyku", wyrażająca gniew i bunt.
Bardzo ciekawie w warstwie metaforycznej i leksykalnej.