Ocena wątku:
  • 1 głosów - średnia: 5
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Światła Ultima Thule
#1
Mówiła: kocham. Mówiła: daję ci swoje serce. A ja słuchałem, przytakiwałem, głaskałem jej dłonie. Miała piękną skórę, o pół stopnia cieplejszą od mojej, pachnącą jak truskawkowa pudrówka. Lubiłem patrzeć na jej twarz, słuchać jej głosu. Nie mogłem skupić się na tym, o czym mówiła. Pod jej spojrzeniem przeszywały mnie dreszcze. Emitowała jakąś silną, obezwładniającą energię, która wywoływała u mnie ataki migreny, coś na kształt paraliżu systemu nerwowego.

***

Zawsze była punktualna. Na zakręcie koło mojego domu zjawiła się dokładnie o 21.55. Zajechałem jej drogę samochodem, skuter nie zdążył wyhamować. Nieprzytomna, z włosami rozrzuconymi na asfalcie, wyglądała tak niewinnie… Położyłem ją na tylnym siedzeniu. Mój dom był ledwie kilometr stąd, w sosnowym lesie na stoku wzgórza. 

Najpierw musiałem ochrzcić tę bezbożną sukę. Ocknęła się, kiedy zanurzyłem jej głowę w wypełnionym deszczówką zbiorniku i zacząłem recytować formułę: Exorcízo te, immúnde spíritus, in nómine Patris, et Fílii, et Spíritus Sancti, ut éxeas et recédas ab hac fámula... 
Szarpała się rozpaczliwie, dławiła, pluła i charczała jak przydeptana żmija. 
Abrenúntias sátanæ? – nalegałem cierpliwie, aż wreszcie skinęła głową. 

Zupełnie wyczerpaną zawlokłem do piwnicy na tyłach domu. Miejsce przygotowałem już wcześniej. W rogu leżał materac przykryty kocami. Z boku postawiłem koszyk z jedzeniem: trochę chleba i suchej kiełbasy, parę jabłek, butelka whisky. Na pewno zauważyła te wszystkie szczegóły: w strasznych chwilach ogół uchodzi uwadze. Leżała na podłodze, kryjąc twarz w dłoniach. Wyglądała tak żałośnie! Suka jedna, chciała mnie wziąć na litość. Dla dodania sobie animuszu kopnąłem ją w brzuch. Jęknęła, potem wolno odczołgała się w kąt. Tkwiła oszołomiona przy ścianie, trzęsąc się z zimna i obejmując ramionami kolana, a ja podszedłem, uderzyłem ją w twarz, a potem zerwałem z niej ubranie i przygniotłem głowę do ziemi.
– Bądź cicho – powiedziałem, a ona skinęła potakująco. Pewnie myślała, że to jakaś gra.
Otworzyłem whisky, chwyciłem ją za włosy, wlałem sporo do gardła. Zakrztusiła się, ale przełknęła. Łapczywie, jak zwykle. 
Potem chwyciłem ją za nogi i zawlokłem na materac. Była bezwładna. Jej głowa śmiesznie podskakiwała na nierównej, betonowej podłodze. Nawet nie starała się bronić. Milczała, patrząc w sufit.

***

Mroźny wiatr niesie pierwszy powiew wiosny. To musi być wiosenny poranek, to nie miejsce na jesienną noc. Im ciemniej tym jaśniej. Czy nie ma już nocy? Jasno, choć oko wykol. Życie tętni na wielu poziomach. Na ziemi zabawa, a wysoko podchmurny rój wciąż przędzie swe kokony. 
Czerwień, błękit i żółć stręczą przymilnie pod powiekami, napraszająco pną się w górę, z góry zaraz schodzą w dół, walczą o resztę pozostałego nieba. Zdumione oko sunie po osiach, od bogów do hadesów, od sacrów do profanów. I z powrotem. Góra w dół, poziom w pion, znak krzyża. 

Mój pan Tako-Tsubo zawsze wiedział, co robić. Lubił traktować mnie jak małą dziewczynkę, którą trzeba się opiekować. Trzymał mnie w garści, cebulki moich włosów trzeszczały w jego dłoniach. Czarne, lepkie niebo waliło mi się na głowę, a on trzymał mnie za włosy i mówił o wielkiej miłości Boga. 
– W moim kraju czarownice obdzierano żywcem ze skóry. Chcesz pofikać z bólu? – jego głos brzmiał niemal pieszczotliwie.
Poczułam jego ciężar na sobie. Gryzł dotkliwie moje piersi. Potem wdarł się w we mnie nagle, boleśnie. Trzymał ciągle za włosy, szarpał. I śmiał się. Śmiał się ciągle, bez przerwy, aż zachrypł. Po szyi chodził mu skorek czy szczypawa, brązowy, piwniczny robak ze szczypcami na odwłoku. Kilka podobnych biegało po kamiennej ścianie nad moją twarzą. Zemdlałam, obudziło mnie bicie. Poczułam znów rwący ból. Czułam, że byłam z bestią sama. Skończyła się moja wytrzymałość, kobieca możliwość służenia oprawcy. Myśli moje własne, tylko ciało nie moje, obce. Już się nie podniosę, a kończą odliczać do dziesięciu. Tych, którzy mają czarny pas w sztuce bicia się z myślami. Pani już dziękujemy.
Z całej siły szarpnęłam biodrami, przewracając się na bok. Usłyszałam jego rechot. Kilka mocnych uderzeń w obolałą twarz, słony smak krwi i chwilowe otępienie. Uniósł moją głowę za włosy, zajrzał w oczy.
– Liż, albo ci zrobię terrorystę... 
Jakby przez sen poczułam w ustach włochatego robaka. Zacisnęłam zęby, usłyszałam wycie. Coś gorącego kapało mi na piersi. Koszmar stracił realne wymiary. 
Łapczywie lizałam krew. Smakowała jak moja własna.

Mówili, że trzeba uważać. Że nie można przesadzić. Że są granice, których nie wolno przekroczyć. Achtung Minen! Grozi śmiercią. Albo czymś gorszym.

Rozbłysły światła na Ultima Thule. 

Zapadła ciemność.
[Obrazek: oscar.jpg]
Odpowiedz
#2
Z tekstu zrozumiałam tyle, że była miłość, potem porwanie, więzienie i gwałt(y). Ale dlaczego tak się to potoczyło? Kim są bohaterowie? Stąd od razu moje pytanie: czy będzie kontynuacja, czy to już cały tekst?

Ta wzmianka o Tako-Tsubo zastanawia mnie, czy to po prostu nie jest metaforyczny opis tej rzadkiej choroby... ale może się zapędzam Tongue Ciekawi mnie też ten motyw religijny i czemu Ultima Thule.
Komentując dzielę się osobistymi, subiektywnymi odczuciami, nie poczuwam się do znajomości prawdy absolutnej Wink

W cieniu
Nie ma
Czarne płaszcze

[Obrazek: Piecz1.jpg] 

Odpowiedz
#3
Tekst jest metaforą historii, która przytrafiła się Mirandzie.
Kontynuacji nie będzie, to zamknięty rozdział.
Dobry strzał w Tako-Tsubo.
Ultima Thule to po prostu koniec świata.
Dziękuję za przeczytanie i komentarz Smile
[Obrazek: oscar.jpg]
Odpowiedz
#4
Jeśli to już całość, to mnie osobiście brakuje informacji na temat bohaterów. Ich relacja nie jest w żaden sposób wytłumaczona, nie wiem też, czym "zawiniła" kobieta, czemu on ją musiał ochrzcić? Mogę się oczywiście domyślać. Pierwsze, co mi przychodzi do głowy, to to, że on jest fanatykiem religijnym, ona jego zupełnym przeciwieństwem, on ją chce nawrócić, ona się nie daje. W wyniku frustracji pokazuje, do czego jest zdolny.
Komentując dzielę się osobistymi, subiektywnymi odczuciami, nie poczuwam się do znajomości prawdy absolutnej Wink

W cieniu
Nie ma
Czarne płaszcze

[Obrazek: Piecz1.jpg] 

Odpowiedz
#5
Cóż, tekst jest metaforą. Chrzest, gwałt, odgryzanie ogona. A kobieta niczym nie zawiniła. Oprócz tego, że wydawało jej się, ze się zakochała. Ale to bez znaczenia.
[Obrazek: oscar.jpg]
Odpowiedz
#6
No, no! W mój gust! Uwielbiam takie teksty, ode mnie 5/5! Heart
I pewnie nieraz do niego wrócę myślami. Smile
Odpowiedz
#7
O, dziękuję. Ale zapomniałaś o gwiazdkach Smile
Jak już wcześniej pisała Miranda, tekst jest metaforą. Nie będzie dalszego ciągu. Opowieść jest zamknięta.
[Obrazek: oscar.jpg]
Odpowiedz
#8
Tym razem bardzo mrocznie. Co prawda to nie moje klimaty, ale przeczytałem i doceniam kunszt i językową bezbłędność.

Pozdrawiam Serdecznie Smile
Odpowiedz
#9
Znaczy... Przede wszystkim dobrze napisane. Za to duży plus. W zasadzie nie ma potrzeby, by czytelnik znał/ poznał bohaterów. Tekst jest takim sobie oknem. Właściwie trzema obrazkami. Trzy sceny i nic więcej. Autorka ma do takiej kompozycji jak najbardziej prawo. Czytelnik zaś musi z tym jakoś żyć Wink.

Klimaty a i owszem nie moje. Nie przepadam za opowiadaniami przepełnionymi nieuzasadnioną w zasadzie przemocą. Oczywiście, wiem, że na świecie od groma jest wszelkiej maści psychopatów. Nie muszę jednak lubić o nich czytać. Dla mnie to trochę tak, jakby się babrać w tym co w świecie najpaskudniejszego. Warto uważać, bo dusza przesiąka.

Nie mniej uznaję tekst za bardzo dobry, zarówno kompozycyjnie, jak i warsztatowo.
Pozdrawiam serdecznie.
corp by Gorzki.

[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz
#10
Dziękuję, koledzy!
Tobie, Gunnar szczególnie.
Gorzki, Ty nigdy nie w moich klimatach niby, a zawsze mam od Ciebie dobre słowo Smile
Pozdrawiam jajecznie!
[Obrazek: oscar.jpg]
Odpowiedz
#11
No wiesz. Klimaty mogą być nie moje. Czasem i z autorem zgadzać się nie muszę, ale wprawną pisarską rękę zawsze rozpoznam Wink.

Pozdrawiam.... Poświątecznie Wink
corp by Gorzki.

[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz
#12
Nie będę się wysilał. Przekopiuję z innego forum. Sama powiedziałaś, ze trafiłem w interpretację.
Niech się uczą, jak czytać takie teksty. Bardzo dobre teksty.


Jasne, że metafora. Metafora pożądania, fascynacji i zdrady w końcu.
A i tak nie wiem kto kogo zdradza.
Kto jest okrutniejszy?
Odepchnięta kobieta, czy zignorowany mężczyzna.
Tu stawiasz zarzut męskiej podmiotowości. Kobieta może pragnąć i ewentualnie mścić się złośliwie. W mężczyźnie zbieraczu, może kryć się psychopatia.
Nie uczuć on potrzebuje, nie partnerstwa, ale posiadania.
Nawiązanie do egzorcyzmowania. I jak w czasach inkwizycji do oczyszczających w ich mniemaniu duszę ofiary torturami. Tylko mężczyźni mogli być na tyle czyści, a raczej próżni i przekonani o swojej wyższości, aby mieć prawo torturowania kobiet czarownic, zaprzeczających ich dominacji.

Oczywiście piszesz o torturach psychicznych. Być może nawet konfabulujesz, biorąc dupka i kabotyna za oprawcę.
Niemniej, bohaterka rzeczywiście cierpi. I wygląda na to, że nie ma wyjścia z tej sytuacji. Tu mi się przypomina syndrom sztokholmski.
A jednak to echo, odbicie ostatnich świateł przed nocą końca. Przed ostateczną granicą życia. Ultima Thule to ostatni przyczółek ludzki przed arktycznym kręgiem, gdzie tylko mróz, zamieranie i sen ostateczny.
Odgryzienie członka w zakończeniu, to oczywiście niezbyt pobożne życzenie w sensie rzucania uroku. Rodzaj przekleństwa. Oby ci jaja uschły.

Podział na dwóch narratorów, bohaterów literackich, adwersarzy, to świetny zabieg.
Oczywiście, mógłbym zaoponować, że tak naprawdę intencje faceta są tylko twoim wyobrażeniem.


Dodam, że masz zmysłowy awatar.

Jurek
Kłamstwo wymaga wiary, aby zaistnieć. Uwierzę w każde pod warunkiem, że mi się spodoba.
J.E.S.

***
Jak być mądrym.. .?
Ukrywać swoją głupotę!
G.B. Shaw
Lub okazywać ją w niewielkich dawkach, kiedy się tego po tobie spodziewają.
J.E.S.

[Obrazek: oscar.jpg]
Odpowiedz
#13
Jasne, że metafora. Świetnie zinterpretowana. W dodatku zadałeś właściwe pytania. Jednak nie znam na nie odpowiedzi. Nie da się być adwokatem sprawcy i ofiary jednocześnie. Zwłaszcza, że trudno ustalić, kto pełni każdą z ról.
Ultima Thule to ostatni przyczółek ludzki przed arktycznym kręgiem, gdzie tylko mróz, zamieranie i sen ostateczny.
Tam się spotkają i może coś sobie wyjaśnią? Wink
[Obrazek: oscar.jpg]
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości