Oblicza szaleństwa

[Gunnar]

Rozdział XIII - część 1 i 2
Kolejny już w tym tygodniu wieczór spędzał po godzinach w pustym komisariacie. Wszyscy współpracownicy już dawno wyszli, żegnając go zdziwionymi spojrzeniami albo – sporadycznie – radami, żeby nie siedział za długo. Ale co innego mógł zrobić? Każda następna doba zmniejszała ich szanse na rozwiązanie sprawy.

Bliskie powtórzenie. Drugie "już" można sobie podarować. Zlikwidowanie "ich" myślę, że dodało by charakteru opisowi. Policjant traktuje sprawę ambicjonalnie (siedzi do późna) więc może uważać, ze to jego sprawa i od jego wysiłków zależy jej rozwiązanie. Zawęża tez uwagę czytelnika z zespołu policjantów zajmujących się sprawą na tego konkretnego

Wysoki, przygarbiony mężczyzna z długim, nieproporcjonalnie dużym w stosunku do drobnej twarzy, nosem przywodził inspektorowi na myśl drapieżnego ptaka.

Nie znam się na przecinkach, ale chyba tutaj powinien być za nosem a nie przed.

- Dobra. - Psychiatra wzruszył ramionami i zniknął na chwilę w pokoju. Już kilka minut później dzwonili na komórkę Zakrzewskiego, żeby przekonać się, że faktycznie, tak jak mówił Igor, mogą porozmawiać sobie tylko z pocztą głosową.

Tu podkreślone słowa i zwroty wydają się zbędne.

Kamiński nie czekał, aż skończą próbować dodzwonić się do ordynatora. Bez słowa pożegnania zniknął w dyżurce, zatrzaskując drzwi przed nosami funkcjonariuszy.

Tego w zasadzie można się domyśleć z zachowania lekarza. Ale jeśli już to można trochę skrócić np "zatrzasnął im przed nosem".

 proszę przekazać mężowi, żeby się z nami skontakował.

literówka

 Pomimo to musiała dowiedzieć się prawdy. Nerwy miała w strępach. Była już tak znerwicowana, że wszystko wydawało jej się lepsze od kolejnych nieprzespanych godzin w nocy.

Podkreślenia można skasować z korzyścią dla tekstu.