Oblicza szaleństwa

[Gunnar]

Karen Obydwie wyklęte przez swoje rodziny, miały tylko siebie.
"Swoje" w zasadzie zbędne. Rzecz jasna, że nie przez cudze.

- Pewnie masz rację – zgodziła się, chcąc zakończyć ten temat.

Tu podobnie jak wyżej.

Wyglądała jak jakaś dziwna, cywilna odmiana zakonnicy

   

Niestety ręki jej nie starczyło, ze względu na spory obwód kobiety.

   

kościstą dłoń w geście pozdrowienia.

Ala zignorowała gest powitania,

Bliskie powtórzenie.

Sam nie wiedział, po co tutaj siedzi. Chociaż nie sprawdzał godziny, to musiało już minąć trochę czasu, bo mięśnie, zmęczone długim siedzeniem na niewygodnym krześle, zdrętwiały, stając się obolałe. Po co ja tu przyjechałem?

Bliskie powtórzenie i zbędne "ja"

Ta droga prowadziła donikąd, prócz wyrzutów sumienia i zażenowania, które były tylko (okazały się?) ślepymi zaułkami.

stwierdził, sam sobie udzielając odpowiedzi na zadane pytanie.

Zbędne dopowiedzenie

Przeciągły jęk starych zawiasów odciągnął myśli Alicji od komponowania coraz to ciekawszych epitetów dla staruszka.

j. w. wiadomo dla kogo, wynika to z poprzedniego zdania.

Alicja odrobinę ściszyła dźwięk w telewizorze

Chyba wystarczyłoby "ściszyła telewizor"

Nadal się krztusząc, dotarła do ławeczki i zajęła miejsce koło Zygmunta.

A nie Zbigniewa?

Sam nie wiedział, po co tutaj siedzi. Chociaż nie sprawdzał godziny, to musiało już minąć trochę czasu, bo mięśnie, zmęczone długim siedzeniem na niewygodnym krześle, zdrętwiały, stając się obolałe. Po co ja tu przyjechałem?

Elementy komediowe w tym rozdziale naprawdę udane
Pan Zbyszek widzi zjawę Alicji - dobry motyw.
Dobry rozdział. Wrażenia jak najbardziej pozytywne.

Pozdrawiam