13-09-2016, 14:22
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 13-09-2016, 19:48 przez Robespierre.)
"Nie to nas oddziela, że nie odnajdujemy Boga ani w dziejach, ani w przyrodzie, ani poza przyrodą – lecz że tego, co jako Bóg czczone było, nie odczuwamy jako „boskie”, lecz jako politowania godne, jako niedorzeczne, jako szkodliwe, nie tylko jako błąd, lecz jako zbrodnię względem życia…" - Nietzsche
Nietzsche w swoich badaniach doszedł do wniosku, że to, co jest nam przedstawiane jako chrześcijaństwo, mija się z przekazem i praktyką Chrystusa. Przede wszystkim chrześcijański stosunek do cielesności (od Pawła z Tarsu, przez Augustyna z Hippony po Tomasza z Akwinu), gdzie cielesność jest traktowana jako brudna i grzeszna sfera, z której duch ludzki powinien się jak najszybciej wyzwolić, by osiągnąć zbawienie, nie pochodzi z nauk Chrystusa, lecz jest wynikiem oddziaływania myśli greckiej (głównie Platona) na Kościół Katolicki. Chrystus, mówi Nietzsche, był idiotą (w takim znaczeniu, jaki nadał terminowi "idiota" Dostojewski), miał mentalność dziecka, co nie jest żadnym pejoratywem, lecz wskazaniem na to, że mentalność dziecka to czysta, nie spaczona wpływami kulturowymi świadomość. Dziecko jest zawsze szczere w tym co robi - nie udaje, nie kłamie, podąża za własnym instynktem. Chrystus podobnie - realizował swoje "przeznaczenie", swój najszczerszy instynkt aż po tragiczny kres, nie zważając na zastany kodeks kulturowy, na państwo, na obiektywizm, na cokolwiek. Przyniósł radosną nowinę, która brzmiała mniej więcej tak: "Jeśli chcesz żyć szczęśliwie, stań się na powrót dzieckiem". Chrześcijaństwo natomiast, jako ideologia wzniesiona przez Pawła z Tarsu (który nigdy nie poznał Chrystusa osobiście), to właśnie państwowość, teoria wojny sprawiedliwej, podział na "dobrych i sprawiedliwych" (wybrańców Boga) i na całą resztę, czyli, zdaniem Nietzschego, megalomania, której w przeszłości nie znano.
Dla Chrystusa ciało było święte, natomiast u chrześcijan wzgarda dla cielesności - inspirowana przekazem Pawła z Tarsu i Platona - zaczęła się po czasie manifestować w samobiczowaniu czy podobnych praktykach.
To oczywiście interpretacja Nietzschego, niemniej wielu historyków religii idzie w ślad za nim, oddzielając autentyczne chrześcijaństwo od chrześcijaństwa, jakie znamy w dzisiejszej postaci.
Sam przez bardzo długi czas miałem problem z zaakceptowaniem duchowości właśnie ze względu na jej rzekomy stosunek do cielesności, ale później zacząłem uważniej czytać Biblię (Salomon miał harem), Koran i hadisy. Zwłaszcza w hadisach jest to bardzo dobrze omówione. I nie ma tak tego wszystkiego, o czym często "trąbi" tradycja. Jest wręcz odwrotnie.
Nietzsche w swoich badaniach doszedł do wniosku, że to, co jest nam przedstawiane jako chrześcijaństwo, mija się z przekazem i praktyką Chrystusa. Przede wszystkim chrześcijański stosunek do cielesności (od Pawła z Tarsu, przez Augustyna z Hippony po Tomasza z Akwinu), gdzie cielesność jest traktowana jako brudna i grzeszna sfera, z której duch ludzki powinien się jak najszybciej wyzwolić, by osiągnąć zbawienie, nie pochodzi z nauk Chrystusa, lecz jest wynikiem oddziaływania myśli greckiej (głównie Platona) na Kościół Katolicki. Chrystus, mówi Nietzsche, był idiotą (w takim znaczeniu, jaki nadał terminowi "idiota" Dostojewski), miał mentalność dziecka, co nie jest żadnym pejoratywem, lecz wskazaniem na to, że mentalność dziecka to czysta, nie spaczona wpływami kulturowymi świadomość. Dziecko jest zawsze szczere w tym co robi - nie udaje, nie kłamie, podąża za własnym instynktem. Chrystus podobnie - realizował swoje "przeznaczenie", swój najszczerszy instynkt aż po tragiczny kres, nie zważając na zastany kodeks kulturowy, na państwo, na obiektywizm, na cokolwiek. Przyniósł radosną nowinę, która brzmiała mniej więcej tak: "Jeśli chcesz żyć szczęśliwie, stań się na powrót dzieckiem". Chrześcijaństwo natomiast, jako ideologia wzniesiona przez Pawła z Tarsu (który nigdy nie poznał Chrystusa osobiście), to właśnie państwowość, teoria wojny sprawiedliwej, podział na "dobrych i sprawiedliwych" (wybrańców Boga) i na całą resztę, czyli, zdaniem Nietzschego, megalomania, której w przeszłości nie znano.
Dla Chrystusa ciało było święte, natomiast u chrześcijan wzgarda dla cielesności - inspirowana przekazem Pawła z Tarsu i Platona - zaczęła się po czasie manifestować w samobiczowaniu czy podobnych praktykach.
To oczywiście interpretacja Nietzschego, niemniej wielu historyków religii idzie w ślad za nim, oddzielając autentyczne chrześcijaństwo od chrześcijaństwa, jakie znamy w dzisiejszej postaci.
Sam przez bardzo długi czas miałem problem z zaakceptowaniem duchowości właśnie ze względu na jej rzekomy stosunek do cielesności, ale później zacząłem uważniej czytać Biblię (Salomon miał harem), Koran i hadisy. Zwłaszcza w hadisach jest to bardzo dobrze omówione. I nie ma tak tego wszystkiego, o czym często "trąbi" tradycja. Jest wręcz odwrotnie.