Kolejny spacer Mariacką

[Alchemik]

Wybuchła,
jak zwykle o tej porze słońca
refleksami barw.
Wciąż chłodno, a jednak komary wyrywają się
z zaklętych, jantarowych form.

Powtarzam swoją wędrówkę z jesieni.
Mam więcej czasu.
Przemierzam więc, tu i tam.
Już znam po imieniu dawno umarłych patrycjuszy.
A bazylika przede mną - raz!
Raz za plecami.
Zwierciadła okiennych wystaw
perfidnie
ukazują mi, że jestem sam.

Opuszczam uliczkę.
Odtąd będę szczególnie ją kochał.
Chociaż taka krótka.

Na Moście Chlebowym kanału Raduni
brakuje jednej kłódki.


patrz
Spacer Mariacką

[mirek13]

Czy wygrzebałeś się już z czarnej dupy własnych fantasmagorii?
Czy nie pomyliłeś księżyca z jego odbiciem w jeziorze?
Może most i kłódka istnieją w innym, równoległym świecie?
Czy czas zacząłeś odmierzać zegarem, a nie ilością?
Dlaczego najczęściej przebudzenia są gorsze niż sny?
Dlaczego mówisz więcej, niż widzisz?

Jedno jest pewne - Mariacka jest cały czas. Tu i teraz. Niezależnie, kogo widzisz w oknach wystaw.

[Alchemik]

Uwielbiam swoje fantasmagorie.
Wygrzebałem się z czarnej dupy, Mirku, ale tam ich nie było, tych fantasmagorii, tylko czarna pustka.
Rany, księżyc i jego odbicie w jeziorze. Przecież ty cytujesz Sapkowskiego.
Czasami mylą mi się gwiazdy odbite w kałuży z tymi na czarnym niebie. A właściwie nie tyle mylą, co są wygodniejsze, bo nie trzeba rozprostowywać karku i zadzierać głowy. No i i są bliżej.
Mariacka jako zastany, zapamiętany świat, zawsze ze mną.
Ale mnie pocieszyłeś, Mirku.

Dzięki za oryginalny komentarz
Jurek