Inspiracja: https://www.youtube.com/watch?v=fIMz22cKlac
Wieś niedaleko Sosnowca, 1985 rok.
W pewnym starym gospodarstwie mieszkało stare małżeństwo bez dzieci - Wiola i Titto.
Mężczyzna nie miał już siły zajmować się polem, był za stary, toteż podjęli decyzję o zaadoptowaniu trzynastoletniego chłopca do pomocy. Ponieważ Wiola się zgodziła, Titto poprosił swojego przyjaciela, aby zadzwonił do domu dziecka w Bangladeszu i wszystko załatwił. Dziecko musiało być silne.
Dwa tygodnie po podjęciu decyzji, mężczyzna pojechał na stację kolejową maluchem, który był najlepszym modelem samochodu w Sosnowcu. Kiedy zaszedł, stacja była pusta. Wszedł na salę dojeżdżających i zobaczył że jest tylko on, portier i mała dziewczynka w wieku 13 lat.
Dziecko było wręcz szkaradne - rude włosy, wycięty krwawy uśmiech, piegowata twarzyczka oraz stare, trochę za duże ubranie pełne w krwi przypominające lekarski kitel obrzydzały Titta.
Mężczyzna rozejrzał się i zapytał portiera, czy nie dotarł jakiś chłopiec z Bangladeszu.
- Och, nie. Z Bangladeszu przyjechała tylko ta paskuda.
- Acha - powiedział Titto. - Dziękuję.
Podszedł do dziewczynki i zapytał.
- Czy to ty przyleciałaś z domu dziecka w Dhace?
- Tak - odpowiedziała. - Moja mama zostawiła mnie tam, gdy miałam dwa lata. Ojciec zmarł na Ebolę. Nie mam pojęcia, co to jest, ale podobno bardzo straszna choroba. Wie pan, że choroba ta przebiegała bardzo strasznie? Mama załamała się po tym zajściu. A pan był kiedyś na coś takiego chory? Moja babcia chorowała czasami na grypę, a pięć lat temu umarła sobie.
- Wezmę twoją torbę - przerwał jej.
Razem poszli do auta. Dziewczynka ciągle paplała wydobywając z siebie potok słów w nieznanym języku. Nieprzyzwyczajony do długich rozmów Titto, zaniepokojony zaraz po dotarciu do domu, zamknął ją w piwnicy.
Wiola około południa wyciągnęła ją na dwór i dziewczynka znowu zaczęła gadać, jakby wypowiadała jakieś zaklęcie. Kobieta kazała jej zaczekać. Wróciła po paru minutach do dziewczynki z siekierą. Trzynastolatka zlękła się.
- Czas na wycieczkę do piekła! - powiedziała Wiola śmiejąc się demonicznie.
Wiola przywiązała ją do drzewa i odcięła jej rękę, krew majestatycznie lała się z odciętej kończyny, potem czas na nogę, odcięta noga upadła na ziemię, wystawała z niej kość, następnie, Wiola zaczęła powoli ciąć szyję ofierze, przyszły trup zaczął drzeć się wniebogłosy, lecz Wiola dalej cięła jej szyję, krew tryskała się. Ponieważ dziewczyna nadal nie umierała, stare małżeństwo pozbawiło ją głowy przy pomocy gilotyny stojącej na strychu, odcięta głowa upadła, Wiola wzięła młotek i rozłupała czaszkę aby z radością wyjąć martwy mózg, kobieta była podniecona, zatopiła swoje zęby w mózgu dziewczyny śmiejąc się. Oczy z odciętej głowy wyłupała łyżką, a następnie wyssała z nich białko słomką.
Titto zaś wyrwał jej płuco i bez opamiętania zaczął konsumować.
Niejadalne zwłoki, małżeństwo wyrzuciło na śmietnik obok domu, nie był to zwykły śmietnik, roiło się w nim od martwych ciał.
- Martwe płody lepiej smakują - oznajmił Titto.
Wieś niedaleko Sosnowca, 1985 rok.
W pewnym starym gospodarstwie mieszkało stare małżeństwo bez dzieci - Wiola i Titto.
Mężczyzna nie miał już siły zajmować się polem, był za stary, toteż podjęli decyzję o zaadoptowaniu trzynastoletniego chłopca do pomocy. Ponieważ Wiola się zgodziła, Titto poprosił swojego przyjaciela, aby zadzwonił do domu dziecka w Bangladeszu i wszystko załatwił. Dziecko musiało być silne.
Dwa tygodnie po podjęciu decyzji, mężczyzna pojechał na stację kolejową maluchem, który był najlepszym modelem samochodu w Sosnowcu. Kiedy zaszedł, stacja była pusta. Wszedł na salę dojeżdżających i zobaczył że jest tylko on, portier i mała dziewczynka w wieku 13 lat.
Dziecko było wręcz szkaradne - rude włosy, wycięty krwawy uśmiech, piegowata twarzyczka oraz stare, trochę za duże ubranie pełne w krwi przypominające lekarski kitel obrzydzały Titta.
Mężczyzna rozejrzał się i zapytał portiera, czy nie dotarł jakiś chłopiec z Bangladeszu.
- Och, nie. Z Bangladeszu przyjechała tylko ta paskuda.
- Acha - powiedział Titto. - Dziękuję.
Podszedł do dziewczynki i zapytał.
- Czy to ty przyleciałaś z domu dziecka w Dhace?
- Tak - odpowiedziała. - Moja mama zostawiła mnie tam, gdy miałam dwa lata. Ojciec zmarł na Ebolę. Nie mam pojęcia, co to jest, ale podobno bardzo straszna choroba. Wie pan, że choroba ta przebiegała bardzo strasznie? Mama załamała się po tym zajściu. A pan był kiedyś na coś takiego chory? Moja babcia chorowała czasami na grypę, a pięć lat temu umarła sobie.
- Wezmę twoją torbę - przerwał jej.
Razem poszli do auta. Dziewczynka ciągle paplała wydobywając z siebie potok słów w nieznanym języku. Nieprzyzwyczajony do długich rozmów Titto, zaniepokojony zaraz po dotarciu do domu, zamknął ją w piwnicy.
Wiola około południa wyciągnęła ją na dwór i dziewczynka znowu zaczęła gadać, jakby wypowiadała jakieś zaklęcie. Kobieta kazała jej zaczekać. Wróciła po paru minutach do dziewczynki z siekierą. Trzynastolatka zlękła się.
- Czas na wycieczkę do piekła! - powiedziała Wiola śmiejąc się demonicznie.
Wiola przywiązała ją do drzewa i odcięła jej rękę, krew majestatycznie lała się z odciętej kończyny, potem czas na nogę, odcięta noga upadła na ziemię, wystawała z niej kość, następnie, Wiola zaczęła powoli ciąć szyję ofierze, przyszły trup zaczął drzeć się wniebogłosy, lecz Wiola dalej cięła jej szyję, krew tryskała się. Ponieważ dziewczyna nadal nie umierała, stare małżeństwo pozbawiło ją głowy przy pomocy gilotyny stojącej na strychu, odcięta głowa upadła, Wiola wzięła młotek i rozłupała czaszkę aby z radością wyjąć martwy mózg, kobieta była podniecona, zatopiła swoje zęby w mózgu dziewczyny śmiejąc się. Oczy z odciętej głowy wyłupała łyżką, a następnie wyssała z nich białko słomką.
Titto zaś wyrwał jej płuco i bez opamiętania zaczął konsumować.
Niejadalne zwłoki, małżeństwo wyrzuciło na śmietnik obok domu, nie był to zwykły śmietnik, roiło się w nim od martwych ciał.
- Martwe płody lepiej smakują - oznajmił Titto.