Spoglądając w niebo

[Antonia]

Kiedy spoglądam w niebo
Podziwiam jego malownicze piękno
I zachwycam się majestatyczną wielkością.

Sfera niebieska ma wiele twarzy.
Przeważnie karmi dzień błękitem,
A nocą przywdziewa czarny płaszcz.

Leżąc beztrosko na łące liczę obłoki,
Albo odganiam chmury z czoła.
Ilość gwiazd napawa zdumieniem,
Można je także ujrzeć w ukochanych oczach.

Czasami niebo wali się nam na głowę
Gdy rzeczywistość drwi i rzuca kłody.
Rzadziej czujemy się jak w niebie,
Bo druga osoba kocha bez powodu.

Firmament – ukrywa skrytobójców i kochanków,
Zachęca do rozmyślań, uniesień i samobójstw,
Poeci piszą wiersze, pisarze powieści,
Pociesza jako wizja przyszłego raju.

Ktoś komuś uchyla nieba,
A inny woła o pomstę z oburzenia.
Szczęściarzom spada manna lub nieoczekiwane wsparcie
A ofiary systemu żyją pod gołym sklepieniem.

Zaglądając dalej – wędrując wzrokiem
Poza kopułę nieboskłonu,
Docieram do pierwszej sekundy stworzenia,
Era po Erze odkrywając etapy narodzin.

I tak spoglądając w niebo,
Oświetlone skradzionym światłem Księżyca
Lub jednym z miliardów słońc Drogi Mlecznej,
Dumam, po co to wszystko
I w jakim celu powstało?

[BEL6]

Technicznie:

Poeci piszą wierze,

Literówka.

Wiersz miał być całkiem interpunkcyjny, nie? Bo miejscami braknie przecinków. Po co każdy wers dużą literą?
Choćby w ostatniej strofce.
Interpunkcję widać, gdyby zapisać wierszyk prozaicznie:
I tak spoglądając w niebo, oświetlone skradzionym światłem Księżyca lub jednym z miliardów słońc Drogi Mlecznej, dumam, po co to wszystko,[tu z kolei przecinek zbędny]i w jakim celu powstało?

Sprawdzać przecinki?

Plusy:
Wiele twarzy, karmienie dnia i nocy, odganianie chmur z czoła, ukrywanie skrytobójców i kochanków,
to świetne:

Ktoś komuś uchyla nieba,
A inny woła o pomstę z oburzenia.

perełki się zdarzają, choć szału nie ma przez otoczkę w miarę zwyczajnych słów i obserwacji; na plus, że łatwo się połapać, nie ma rytmu - przynajmniej nie wyraźnego - jest jakaś przyjemna melodia i równie przyjemnie użyte słowa, które w pewien sposób odprężają.

Minusy:
Mooim zdaniem, to taka prozaiczna miniaturka ubrana w strofki i wersy. Zużywanych środków stylistycznych tu za mocno nie widać, jest raczej czysto pod tym względem. Niezbyt wierszowanie, ale nie do końca, choćby ze względu na wymienione w plusach fragmenty.
Jakoś bardziej do mnie przemówił "***" - uderzył w mój zapisowy gust. Żeby z interpunkcją wyjeżdżać to trzeba naprawdę mega przekaz wysmażyć. Konkretny przekaz. Tak według mnie - żeby nie było niedopowiedzeń przy opisywaniu istotnej kwestii; natomiast podczas opisywania piękna, Umberto Eco (he-he) pisał w "historia sztuki", a raczej przytaczał stanowisko Allana Poe'go (he-he), że piękno znajduje się w wymiarze niedostępnym dla ludzi, który poeci opisują przy pomocy symboli.
:]

Według mnie to tak z drobnym minusem 3/5.

btw. "Morfeusz" bardzo ustrzelił w mój gust. Tak mi się wydaje, że starasz się wyłączyć z gry słów i obrazów, jakiej tam można było doświadczyć.

[Antonia]

Wiersz miał być całkiem interpunkcyjny, nie? Bo miejscami braknie przecinków. Po co każdy wers dużą literą

perełki się zdarzają, choć szału nie ma przez otoczkę w miarę zwyczajnych słów i obserwacji;

W niektórych miejscach „brakuje” przecinków, ponieważ zastosowałam przerzutnie, być może nieudolnie, a być może nie skojarzyłaś tego zabiegu.
Tak, wiersz miał być interpunkcyjny, ale prawdopodobnie użyłam interpunkcji w nieodpowiednim miejscu i nie użyłam tam, gdzie być powinna.
Ja akurat czytuję poezję gdzie występuje interpunkcja i wielkie litery na początku każdego wersu.
Bel, wiesz może jak powinno się interpretować „odganianie chmur z czoła”?
Ten wiersz miał zawierać jak najwięcej zwykłych słów i określeń.

Aha...
"ktoś komuś uchyla nieba" - to nic odkrywczego - to takie powiedzonko: "uchylić komuś nieba".
a "a inny woła o pomstę z oburzenia - to: "wołać o pomstę do nieba".

[Lexis]

Albo stosujemy interpunkcję, albo nie. W tym przypadku, biorąc pod uwagę objętość tekstu, zdecydowałabym się na jej obecność. W kilku miejscach się pojawiła, w kilku jej zabrakło. Zerknij na to raz jeszcze, proszę.
Zgodzę się ze słowami Bel, iż występuje w tym wierszu kilka perełek, jednak ich docenienie jest utrudnione przez otaczające je zwyczajne, często naiwne sformułowania. Bywa tak, że prostota działa na korzyść. Jednak nie mieszajmy jej na siłę z wyróżniającymi się sformułowaniami. To nie działa na korzyść utworu.
Obraz jest ładny- bo jest ładny- ale opis zaburza jego możliwy odbiór. Takie trochę flaki z olejem
Pierwszy wers od razu skojarzył mi się z wierszami W. Szymborskiej.

Ilość gwiazd napawa zdumieniem,
Można je także ujrzeć w ukochanych oczach.

No proszę Cię, wiem, że stać Cię na coś z wyższej półki

I tak spoglądając w niebo,
Oświetlone skradzionym światłem Księżyca
Lub jednym z miliardów słońc Drogi Mlecznej,

A to jest świetne.
Wróć do tego tekstu. Pomyśl na spokojnie. Pozmieniaj to i owo, zabaw się słowami. Nie musi z tego wyjść od razu arcydzieło, właściwie z takich ćwiczeń nic nie musi wyjść. Ale z czasem pokaże to efekty. Zaczniesz pływać swobodnie w myślach, kleić poszczególne wyrazy w jedno. Zaprzyjaźnij się z nimi. To bardzo wdzięczni towarzysze.
Pozdrawiam

[Antonia]

Cytat:
I tak spoglądając w niebo,
Oświetlone skradzionym światłem Księżyca
Lub jednym z miliardów słońc Drogi Mlecznej,

A to jest świetne.

Nie widzę w tym nic świetnego, ponieważ jest to ogólnie dostępna wiedza.

Wróć do tego tekstu. Pomyśl na spokojnie. Pozmieniaj to i owo, zabaw się słowami. Nie musi z tego wyjść od razu arcydzieło, właściwie z takich ćwiczeń nic nie musi wyjść. Ale z czasem pokaże to efekty. Zaczniesz pływać swobodnie w myślach, kleić poszczególne wyrazy w jedno. Zaprzyjaźnij się z nimi. To bardzo wdzięczni towarzysze

To samo powtarzam innym i stosuję się do tej zasady, jeżeli tylko ktoś mnie do tego zachęci.

[Bodzio]

do mnie trafia, a interpunkcja ? hmmm... olewam ją bo w życiu kieruję się myślnikiem, znakiem zapytania i ukochanymi wielokropkami...

[Antonia]

Jeżeli stosuje się interpunkcję, to nie znaczy, że na końcu każdego wersu musi być przecinek albo kropka.

[mirek13]

Antonio, z bólem muszę stwierdzić, że to jeden ze słabszych Twoich wierszy. Pomijając niepotrzebną długość, to zachwyt i rozważania są na poziomie licealistki. Użyte środki słabe (płaszcze nocy, skradzione światło, miliardy słońc i pełno słabych porównań). Tylko momentami wiersz wznosi się wyżej (szósta zwrotka). Strasznie oklepany sposób podania rozważań przez co kompletnie mnie nie rusza. Już lepiej wychodzą Ci krótsze rozważania o śmierci.

[Antonia]

mirku, a ja stwierdzam, że moje "wiersze" w ogóle są słabe.

Pomijając niepotrzebną długość, to zachwyt i rozważania są na poziomie licealistki.

Wiesz, akurat miałam taką potrzebę, żeby napisać w prosty sposób.
Tytuł miał być prosty, a skoro miałam na myśli fizyczne niebo (wszechświat), to chciałam ukazać w prosty sposób ziemskie życie używając związków frazeologicznych z "niebem":
odganiać chmury z czoła - pocieszać kogoś
niebo wali się na głowę - kłopoty
czuć się jak w niebie - być szczęśliwym
uchylić komuś nieba - zrobić dla kogoś wszystko
itd.
Zamierzony zabieg.

skradzione światło, miliardy słońc

To jest prawda oczywista, nie potrzebująca metafor.

Strasznie oklepany sposób podania rozważań przez co kompletnie mnie nie rusza.

Użyłam frazeologizmów więc taki się wydaje.

[mirek13]

Akurat tą część, którą przytoczyłaś uznałem za dobrą. A jeśli chciałaś prosto to przeprościłaś.

[Antonia]

Może faktycznie za prosto jak na wiersz...