Jak długo sił starczy.

[chmurnoryjny]

Lysso, nie będę się tym razem rozpisywał, bo nie tylko się wzruszyłem, ale wręcz poruszyłaś we mnie nutę, która jest gdzieś w moim sercu, a ciągle jakby otoczeniem ją nieraz zagłuszam. Może ową wolnością, którą staram się pojmować jak Wolność Woli daną nam przez Opatrzność, którą najlepiej Jej samodzielnie powierzyć, bo niewiele sami z działamy, a jednak--- przyznaję- mam w sobie ów dążący do samodzielności bunt- ludzki, zmienny, mimo że przecież ufam Niebu i wierzę. Po czasie przekonuję się, że jednak Bez Nieba wiele uczynić nie mogę, jeśli z pełną świadomością swych sił i wolności w zaufaniu mu nie powierzę.
I gdy to czynię, to mam też po fakcie uśmiech polski.
Wiem, Twój wiersz uderza w inne nuty, zauważyłem i poczułem, po prostu jakoś tak się podzieliłem, co jak widać spowodowało, że jednak się ciut rozpisałem, niekoniecznie ściśle na temat.

Przyznaję, ze jestem patriotą, znaczy staram się nim być, bo tak jakoś mam wpojone od dzieciństwa, przede wszystkim z powodu mojego Ś.P. Dziadka.

Nie zrobiłem recenzji, raczej poszedłem w zwierzenie, bo tak też traktuję Twój poruszający wiersz. No to... 5/5