Piekło które zamarzło

[BEL6]

Podoba mi się. Ogółem lubię "nordyckie opowiadania". Przyznam szczerze, że końcówka zaskoczyła mnie na tyle, że nie wiem już, o co chodzi. Poszedł spać, a pokój zajął się ogniem od żaru papierosa?
Technicznie patrząc, masz problem z przecinkami. Do tego pełno przekleństw w narracji. Nie wiem, czy można to jakoś usprawiedliwić, ja jednak obstaję przy używaniu wulgaryzmów co najwyżej w wypowiedziach bohaterów. Gdyby obedrzeć z nich Adiego, to nie byłoby to samo. Erikowi natomiast lepiej pasowałyby skandynawskie odpowiedniki polskich epitetów.
Uszerbki techniczne są w sumie do przełknięcia, ale i tak przyczepię się do (sporej ilości) błędów, z racji tego, że opowiadanko będzie jeszcze lepsze doszlifowane.

Dziś jednak nie miał nic sobie do powiedzenia.

Lepiej by brzmiało "(...) nie miał sobie nic do powiedzenia."
Przynajmniej tak mi się przeczytało z rozpędu.

Razem nazywali to brodą rozpaczy i tęsknoty.

Czemu rozpaczy? Nie wystarczyłaby sama tęsknota?

- Zimy u nas są raz mroźne, a raz mroźniejsze, ale nie przypominam sobie, bym w moim krótkim życiu doświadczył takiej epoki lodowcowej. W porannych wiadomościach mówili, że tak jest wszędzie. W niektórych regionach zasypało całe domy aż po dach. Więcej nic nie wiem bo potem wyłączyło prąd. Ale nie wygląda wcale jakby się miało poprawić.

Więc oglądał poranne wiadomości... Kiedy, w takim razie, zasypało budynek? W trakcie wiadomości, czy w nocy? Bo odnoszę wrażenie, że brak prądu to skutek nocnej wichury, a podczas takich elektryczność ucina w jej trakcie, a nie po. A "zimy u nas są raz mroźne, a raz mroźniejsze" lepiej by mi pasowało do jakiegoś starszego mężczyzny.

- Okej, koleś. Ja jestem Erik.

Jakoś mi wybitnie zajeżdża niewpasowaniem. Nie pasują do siebie te dwa zdania, gdybyś zostawił tylko "Okej, koleś. Erik" i np. wyciągnięcie dłonie (nie wiem, jak to jest w Norwegii, więc się nie upieram na dłoń), byłoby lepiej.

nie odpowiedzialny

Nieodpowiedzialny. Razem.

(...) spytał Adi, mimo że (...)

Przecinek powinien być tutaj.

bardziej obawiam się piorunów i młota Thora który zabił setki lodowych olbrzymów, w zemście za wiarę w obcego boga, niż miłosiernego i kochającego wszystkich hipisa.

Wracam więc do pokoju.

- Mam gorszych - odparł Adrian.

Zapach tytoniu w pokoju sprawił, że zatęsknił za papierosem. Rzucił torbę na podłogę, nie mając ochoty się znowu rozpakowywać, a następnie rzucił się na łóżko.

Powtórzenie. Może "padł na łóżko"?

- Chryste, gdybym miał jakieś inne hobby i zainteresowania niż Klaudia, to bym się tak cholernie nie nudził. Mogłem pożyczyć od niej jakąś książkę - powiedział to na głos, tylko po to, żeby usłyszeć coś innego niż wycie wiatru i twardy, zmarznięty śnieg, uderzający o szybę.

Podszedł do okna, mając nadzieję, że zobaczy coś innego niż wszechogarniająca biel.
(koniecznie nowa linijka)Wszechogarniająca biel... Klaudii na pewno spodobałoby się takie poetyckie określenie.

A dokładniej - na forum filmowym.

zakochał się w niej od pierwszego spojrzenia,

wejrzenia

zbyt nieśmiały, by zagadać. Wybawieniem dla niego był wokalista, rzucający kwiaty w publiczność

Adrian złapał jeden, a potem złapał ją i spytał czy chce być damą jego serca

Nie pasuje mi "a potem złapał ją". Może "złapał jeden i pochwycił w ramiona Klaudię, pytając (...)"?

Przy Klaudii i Kamilu, jesteś jak Adam Sandler przy Jimie Carrie'm.

między Adrianem a Adrianem.

bez przecinka

Jak pojebany rzucił się na łóżko

Nie podoba mi się do zdanie.

Klaudiaklaudiaklaudiaklaudia

To też mi się nie podoba.
W tekście tę "Klaudięklaudię" ratuje tylko:

Kurwakurwakurwakurwa. Tak abstrahując od Klaudii.

Ale lepiej bez "tak abstrahując od Klaudii".

Na szczęście, upadek ani nie wyłączył telefonu, ani go nie uszkodził.

A co, jeśli nie zdążę przyjechać także jutro? Bóg jeden wie, na jak długo tu utknąłem. A może nawet On tego nie wie.

[quote,]Nawet nie miał siły, by się zezłościć.[/quote]
Bez "Adi" na początku. Przecież wiemy, o kogo chodzi.

Ale jeżeli taka pogoda jest wszędzie, to może szef zrozumie, że zaginąłem w akcji... Może nawet sam gdzieś utknął i dzwoni, żeby powiedzieć, że sam nie da rady.

Adrian przyjął dwie kreski na teście ciążowym i propozycję pracy jako dar od Boga.

Papieros zawsze dobry

Kali chcieć jeść. Brzydka kompozycja w środku tekstu.

Piekło zaś, zawsze wyobrażał sobie jako miejsce, gdzie jest diablo źle i nie ma fajek. Choć sam fakt, że nie ma fajek, sprawia, że jest diablo źle.

Miał szczerą nadzieję, że początek jest najtrudniejszy, a potem już pójdzie łatwo

Znowu pomyślał o dymku, który mógłby rozgrzać mu płuca.

Proponuję zastąpić "dymka".


Człowieku, znajdź sobie jakiegoś korektora, jak nie znasz interpunkcji, bo oczy wypełzają od łapania błędów...

Długopis nie zaczął swojego tańca. Przypływ weny nie nadszedł. Wlepił wzrok w pustą kartkę.

Podszedł do okna gdzie była jeszcze większa biała pustka. (tego zdania najlepiej się pozbyć)

W tym czasie znalazła sobie nowego gacha

serio? "se"?

Królowa Śniegu i Kaj, któremu odłamek zwierciadła utknął w sercu.

wszyscy znają tę historię - nie streszczaj jej!

Mógłby przysiąc, że wiatr szeptał jego imię.

Adrian był teraz ptakiem lub aniołem.

łudził się naiwnie, lecz, jak to mawiali starożytni górale, lepszy długopis w ręce niż otwieracz do piwa bez piwa.

teraz sam szedł tam, gdzie nie powinien. Ale może lepiej stanąć od razu oko w oko z niebezpieczeństwem, niż drżeć ze strachu w ciemnym pokoju, czekając aż Jack Nickolson wyważy mu drzwi siekierą?

Erik stał odwrócony do niego plecami.

myślałem, że zaszlachtował cię Jack Nickolson...

Ta książka, co czytałeś, jest po angielsku, co nie? Zechciałbyś...?

Tylko po to, żeby zabić czas i nie dopuścić głosu do głosu.

Teraz, wcinając kolejnego snickersa z automatu,

Mity greckie i rzymskie, które poznał w szkole, a nawet biblijne opowiastki, w porównaniu do tego, co teraz czytał... po prostu ssały pałę.

weź to czymś zastąp, bo w oczy kole

To, że telefon był rozładowany, nie miało dla niego żadnego znaczenia.

Dzięki skarbie, że mnie zapłodniłeś.

Teraz pieprząc się z Kamilem, nie musimy się zabezpieczać.

to też przeredaguj, bo wygląda, jakby mówiła o sobie w liczbie mnogiej

To nie dzieje się naprawdę. To nie dzieje się naprawdę. Toniedziejesienaprawde. Nawet mi nie pozwala mówić do siebie "suczko".

nie kontynuujmy wątku karabinu, proszę

Erik marzył teraz o pokoju rozświetlonym świecami, ciężkim zapachu kadzidła, Burzum na głośnikach i morfinie, płynącej w jego żyłach. Z tych wszystkich rzeczy, akurat miał tylko świece.

Wiele razy ostrzegał siebie, żeby nie ćpać w ciągach, ale opiatowe ciepełko było zbyt kuszące w mroźne, samotne wieczory.

Miał głęboką nadzieję, że ani klient, ani nikt inny, nie będzie go teraz potrzebował.

Nigdy nie potrzebował go tak, jak teraz.

Na totalnej kurwie, miotał się po pokoju, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Czasem kopnął jakiś mebel, a czasem warczał, co przypominało przeklinającego wilkołaka.

Zastąp "totalną kurwę".

- Świetnie! Znowu jest prąd - słowa jego brzmiały ponuro, bez entuzjazmu. - Może będzie leciało coś ciekawego. Kurwa, lepiej, żeby coś leciało.

Na ekranie pojawiła się klasa pełna dzieciaków w wieku może dwunastu lat.

Pewnie jakaś denna komedia o dzieciakach dla dzieciaków, a główne role grają bliźniaczki Olsen. - Nacisnął przycisk pilota by zmienić kanał.

Ku jego zaskoczeniu

Mały Adrian, stojący pod tablicą, drżał ze strachu przed matematyczką.

Małemu Adrianowi ciężko było skupić się na rozwiązywaniu zadania, przez ponaglenia i jej ociekające jadem słowa.

Ciktórzy wcześniej byli na jego miejscu, również się śmiali.

Gdy zrobił krok do przodu, poczuł jak mokra nogawka przylgnęła do jego nogi.

Dartha Vadera w "Powrocie Jedi".

Szkolna pani psycholog, przypominająca opóźnioną w rozwoju osobę prowadzącą program dla dzieci w sobotni poranek, wyzywała go od psychopatów.

Ogółem wyglądał, jakby się dusił. Adrian nazywał tę minę "miną przed burzą".

To, że przyniosłeś mi wstyd zdając maturę tak słabo to jedno.

Nigdy nie stanęła w jego obronie, jak i nigdy nie pomagała ojcu na niego wrzeszczeć. Adrian naprawdę wolał usłyszeć jej krzyk, choć raz w życiu, zamiast tego ciężkiego milczenia.

modląc się, by sen nadszedł prędko.

Obudziwszy się, Adrian był pewien, że wczorajsza noc była tylko snem.

W pozycji płodowej, wyobrażał sobie, że wrócił do ciepłego i przytulnego łona matki. Chwilę później przypomniał sobie, że przecież jej nienawidzi.

Tym razem, ani myślał otwierać okno.

Drzwi się nie otworzyły. Nikt nie odpowiadał. Adrian wrócił do swojego pokoju, zastanawiając się, co teraz czynić.

Nim jeszcze Adrian doszedł do pokoju, już wiedział, że nie zamierza tu siedzieć. Wolał zamarzać idąc do miasta. A skoro przestało sypać śniegiem, to może uda mu się dojść. Ubrał się jak najcieplej, uważając, żeby zbyt wiele ubrań nie ograniczało jego ruchów.

- Nie jest tak źle - powiedział do siebie, gdy wyszedł na zewnątrz.
Po pięciu minutach, mróz przeszedł przez każde włókno jego ubrań.
Wiatr, jak na złość, wiał mu w twarz, której praktycznie już nie czuł. Przeklinał mróz i przeklinał siebie za to, że wolał ryzykować niż czekać na pomoc, albo włączenie ogrzewania.

(bez "Adrian")Stracił poczucie czasu. Być może przedzierał się przez zaspy już wiele godzin i zbliżał się zmierzch. Może, po prostu, promienie słoneczne nie przebijały się przez szare chmury. Albo nadszedł koniec świata i słońce gaśnie, zostawiając ziemię skutą lodem.
Może Adrian minął już miasteczko, ukryte pod śniegiem?

Ogółem tu wszystko wymagałoby przeredagowania bo za dużo jest tego "może".

Nie. W końcu się ukazało.

Miał już za sobą etap zimna i bólu.

Teraz był tak odmrożony, że nie czuł już nic

Żadnych oznak, że do ostatniego tchu nie pozwalał zabrać Zimie swojego życia. Że chwytał się tego życia, łapiąc je łapczywie odmrożonymi palcami.

Dlaczego "Zimie" z dużej litery? Dopiero potem nazwałeś ją "Wielką Zimą", więc tu powinna być jeszcze z małej.

Spał głębokim snem, śniąc o... o czym tylko sobie chce.

Nie spał. Umarł.

Ulicami miasta przechadzał się jedynie wiatr. W żadnym budynku nie paliło się światło. Miasto było puste. Opuszczone. Wymarłe. A Adrian stał na jego pustych ulicach sam, w samej paszczy Wielkiej Zimy.

Wiedział, że jeśli nikt mu nie pomoże, zginie. Do motelu na pewno już nie wróci, zwłaszcza, że naprawdę robiło się ciemno. A może to nie zmierzch, tylko wilk z nordyckich mitów pożera właśnie słońce

(bez "jak już o wilkach mowa")Adrian znieruchomiał, widząc watahę biegnącą przez skrzyżowanie. Przypomniało to scenę z "Dwunastu małp". Bruce Willis, wychodzący na powierzchnię,

W filmie to wirus zabił wszystkich ludzi. Tutaj, to wyglądało jakby matka natura chciała się pozbyć ludzi.

Szczerze mówiąc, miał na to wyjebane.

Pasuje do narracji jak koniowi sukienka, według mnie.

Za czwartym razem, szyba uległa i wpuściła Adriana wraz ze śniegiem i wiatrem do środka.

Dziesiątki paczek papierosów dziesiątek różnych marek, rozsypały się po ziemi. Tradycyjnie, wziął czerwone Lucky Strike'i i sięgnął do kieszeni po zapalniczkę.

Narobiwszy bałaganu i nie znalazłszy ani tego, ani tego, usiadł oparty o półkę wśród rozrzuconych paczek.

oficer Haroldson zawsze ulegał swojej kochance na "chodź Olaf, jeszcze raz, i tak to pewnie nic ważnego"