Pokój jest ranny

[erazmus]

No siemasz, Mes!

"Jestę artystą, zobaczcie jakie to fajne"

Ale jak to, kochanie, nie jest fajne? I nie, nie, nie artystą. Jęstę hipsterę, powiedz, że jestem!

Tak między nami, po starej znajomości, powiem, że tekst to wynik zakładu (choć nie przeczę, że mimo wszystko jakiś tam brak-fabuły wsadziłem). A założyłem się z kimś, kto twierdził, że nie potrafię pisać dialogów i dlatego się ich brzydzę. Czyli jest to moja osobista terapia, pisana na kozetce u wujka-od-lobotomii, szkoda tylko że na końcu i tak nie przepisał mi tego obiecanego Prozacu… A więc napisałem opko oparte na dialogu, wygrałem zakład i flaszkę, schleję się już wkrótce za darmo, a i tak dalej uważam, że dialogi to tandeta i pół-środek w słowie pisanym. Popierdolić sobie można w teatrze lub w filmie pana Tarantino. A fe! Długim konwersacjom moich bohaterów mówię stanowcze NIE, no chyba żeby się okazało, że jestem drugim wcieleniem Dostojewskiego…

I na koniec – dzięki za lekturkę, ślad i że ciągle o mnie pamiętasz! No i powiedz, że jestę hipsterę, powiedz, powiedz, powiedz, proooszę!