08-06-2012, 08:51
Jak zwykle mam problem z przyporządkowaniem do odpowiedniej kategorii. Prosiłabym nie patrzeć na tekst czysto pod kątem fantastyki.
- Sądzisz, że jest czarne światło? – Kościste dłonie zaciskały się nerwowo w pięści, po czym prostowały gwałtownie, jakby chciała podświadomie złapać jakiś urywek istnienia i spokoju. - A może jest tylko ciemność, stan podstawowy? – ciągnęła. – To musi być szkodliwe, ta jasność, zgadzasz się ze mną? – Gra światła sprawiała, że twarz zdawała się jeszcze bardziej pociągła i blada. Cienie rzęs kładły się na wydatnych kościach policzkowych. Nie wyglądała na żywą, przez woskowatą, połyskującą skórę bardziej przypominała lalkę. Wydawała się rozciągnięta, zbyt chuda i wysoka. Worek długich kości. - Czemu mi nie odpowiadasz? Jesteś pustką? Zniknąłeś? Kim jesteś?! Czy w ogóle chcesz mnie słuchać? – Pytania gęsto wysypywały się z ust. Ton głosu zmieniał się z każdym kolejnym wyrazem. Wymawiała je z naciskiem, jakby je smakowała i okazywało się, że każdy pozostawia po sobie zupełnie inne wrażenie.
Była jak nakręcona. Jak naćpana. Z innego świata. A jednak idealnie pasowała do tego ciemnego magazynku oświetlanego słabym światłem lampki z biurka, którego powierzchnia zdawała się kończyć razem z granicą wyznaczaną przez gęsty mrok. Jego macki zdawały się wyciągać z niewidocznych kątów.
- Czemu się nie pokażesz? Jesteś nikim? Czy ja też jestem nikim? Wsiąkłam? A może odwróciłam się, wywróciłam się wewnętrzną pustką i teraz wszystko jest w środku? – Nie było początku ani końca słów. Poplątane, gęste i czarne jak smoła włosy podskakiwały przy każdym kolejnym ruchu głowy. Mięśnie dziewczyny drgały nerwowo tuż pod powierzchnią skóry. - Czy kiedykolwiek będę potrafiła wypluć te wszystkie koszmarne słowa, emocje? Czy kiedykolwiek to się skończy? – Siedziała po turecku na idealnie czystej podłodze nieokreślonego koloru. W kręgu światła. Najdrobniejsze kostki kręgosłupa uwidaczniały się na zewnątrz w postaci wypukłości na materiale wściekle czerwonej bluzki. - Dlaczego tu nie jest ani ciemno, ani jasno? – Zaczęła się przesuwać w mrok. Przypominała w jakiś surrealistyczny sposób owada, a może gada. Poruszała się w specyficzny sposób, który kojarzył się z pełzaniem, z oślizgłym gadem sunącym po podłodze. - Znasz mnie, prawda? Jestem Arithne. Aine Umbraweru, możesz mnie sobie przypomnieć, jeśli nie pamiętasz. Powiedz, że tak. Będę wtedy mogła spróbować przypomnieć sobie ciebie. Kimkolwiek jesteś. Proszę, pomóż mi, niech to się skończy. Proszę, pomóż mi to skończyć. Tu jest tak cicho, tak pusto, nie potrafię zagłuszyć tego słowami…
Pełzanie, sunięcie, jęczenie i ból. Słodki odór gnijących zwłok. I zapach zniczy. To przyprawiało o ból żołądka i głowy. To była jej wina, tej dziewczyny, która mogłaby odgrywać główną rolę w horrorze, czy koszmarze. Kojarzyła się nieodmiennie z… czymś niedobrym.
- Przepraszam – zakwiliła jakby zapadając się w siebie. Tym razem kości niemal się przebijały przez bluzkę.
Jak gdyby była koszmarem. Nawet dla tych, którzy ich nie śnią. Nawet dla kogoś, kto obserwował ją zza zarośniętej brudem szyby i zastanawiał się, co się czai w tej dziewczynie.
PROLOG
- Sądzisz, że jest czarne światło? – Kościste dłonie zaciskały się nerwowo w pięści, po czym prostowały gwałtownie, jakby chciała podświadomie złapać jakiś urywek istnienia i spokoju. - A może jest tylko ciemność, stan podstawowy? – ciągnęła. – To musi być szkodliwe, ta jasność, zgadzasz się ze mną? – Gra światła sprawiała, że twarz zdawała się jeszcze bardziej pociągła i blada. Cienie rzęs kładły się na wydatnych kościach policzkowych. Nie wyglądała na żywą, przez woskowatą, połyskującą skórę bardziej przypominała lalkę. Wydawała się rozciągnięta, zbyt chuda i wysoka. Worek długich kości. - Czemu mi nie odpowiadasz? Jesteś pustką? Zniknąłeś? Kim jesteś?! Czy w ogóle chcesz mnie słuchać? – Pytania gęsto wysypywały się z ust. Ton głosu zmieniał się z każdym kolejnym wyrazem. Wymawiała je z naciskiem, jakby je smakowała i okazywało się, że każdy pozostawia po sobie zupełnie inne wrażenie.
Była jak nakręcona. Jak naćpana. Z innego świata. A jednak idealnie pasowała do tego ciemnego magazynku oświetlanego słabym światłem lampki z biurka, którego powierzchnia zdawała się kończyć razem z granicą wyznaczaną przez gęsty mrok. Jego macki zdawały się wyciągać z niewidocznych kątów.
- Czemu się nie pokażesz? Jesteś nikim? Czy ja też jestem nikim? Wsiąkłam? A może odwróciłam się, wywróciłam się wewnętrzną pustką i teraz wszystko jest w środku? – Nie było początku ani końca słów. Poplątane, gęste i czarne jak smoła włosy podskakiwały przy każdym kolejnym ruchu głowy. Mięśnie dziewczyny drgały nerwowo tuż pod powierzchnią skóry. - Czy kiedykolwiek będę potrafiła wypluć te wszystkie koszmarne słowa, emocje? Czy kiedykolwiek to się skończy? – Siedziała po turecku na idealnie czystej podłodze nieokreślonego koloru. W kręgu światła. Najdrobniejsze kostki kręgosłupa uwidaczniały się na zewnątrz w postaci wypukłości na materiale wściekle czerwonej bluzki. - Dlaczego tu nie jest ani ciemno, ani jasno? – Zaczęła się przesuwać w mrok. Przypominała w jakiś surrealistyczny sposób owada, a może gada. Poruszała się w specyficzny sposób, który kojarzył się z pełzaniem, z oślizgłym gadem sunącym po podłodze. - Znasz mnie, prawda? Jestem Arithne. Aine Umbraweru, możesz mnie sobie przypomnieć, jeśli nie pamiętasz. Powiedz, że tak. Będę wtedy mogła spróbować przypomnieć sobie ciebie. Kimkolwiek jesteś. Proszę, pomóż mi, niech to się skończy. Proszę, pomóż mi to skończyć. Tu jest tak cicho, tak pusto, nie potrafię zagłuszyć tego słowami…
Pełzanie, sunięcie, jęczenie i ból. Słodki odór gnijących zwłok. I zapach zniczy. To przyprawiało o ból żołądka i głowy. To była jej wina, tej dziewczyny, która mogłaby odgrywać główną rolę w horrorze, czy koszmarze. Kojarzyła się nieodmiennie z… czymś niedobrym.
- Przepraszam – zakwiliła jakby zapadając się w siebie. Tym razem kości niemal się przebijały przez bluzkę.
Jak gdyby była koszmarem. Nawet dla tych, którzy ich nie śnią. Nawet dla kogoś, kto obserwował ją zza zarośniętej brudem szyby i zastanawiał się, co się czai w tej dziewczynie.