23-10-2011, 00:00
Dawno, dawno temu żyła sobie księżniczka. Ta księżniczka jak miała naście lat, ukłuła się wrzecionem i zasnęła. I cały dwór zasnął. I król i królowa i myszy i koty. Strażnicy, kucharka i nawet paprotka w doniczce zasnęła. Wszystko spało, a najgłośniej spała sama księżniczka, chrapiąc okropnie podczas snu. Czasem podrapała się w nos, czasem przekręciła z boku na bok, powiedziała coś niewyraźnie przez nieskończony sen.
Potem przyszedł Książę, który jeszcze miał pryszcze na twarzy i nie lubił smaku piwa, ale zjawił się mężnie, więc chyba można uznać to za zaliczone. I kiedy pocałował księżniczkę, ocknęła się i otworzyła zaropiałe oczęta.
Wtedy książę rozsypał się na jej oczach. Stał przed nią, rozkosznie zakochany, pełen bijącego serca. I rozsypał się w szary proszek, w popiół.
Księżniczka krzyknęła i wybiegła z sypialni, po drodze otwierając jeszcze szerzej zaropiałe oczęta. Biegła przed siebie i biegła, aż w końcu odnalazła śpiących na podwójnym tronie rodziców. Dotknęła ramienia matki i ta też się rozsypała. Księżniczka krzyknęła. A potem zawołała tatę i zaczęła szarpać jego szatę, tata też się rozsypał.
Czego księżniczka nie dotknęła, rozsypywało się w popiół. Wtedy położyła dłonie na swoich małych piersiach, z nadzieją, że sama się rozsypie.
Ale nic takiego nie nastąpiło.
Więc księżniczka ubrała szatę z kapturem i i wzięła do ręki kostur i przemierzała świat, a gdzie zobaczyła złego człowieka, dotykała go, żeby się rozsypał. I trwałoby to tak to dzisiaj, gdyby nie umarła pewnego dnia z głodu w samotności.
Koniec.
Potem przyszedł Książę, który jeszcze miał pryszcze na twarzy i nie lubił smaku piwa, ale zjawił się mężnie, więc chyba można uznać to za zaliczone. I kiedy pocałował księżniczkę, ocknęła się i otworzyła zaropiałe oczęta.
Wtedy książę rozsypał się na jej oczach. Stał przed nią, rozkosznie zakochany, pełen bijącego serca. I rozsypał się w szary proszek, w popiół.
Księżniczka krzyknęła i wybiegła z sypialni, po drodze otwierając jeszcze szerzej zaropiałe oczęta. Biegła przed siebie i biegła, aż w końcu odnalazła śpiących na podwójnym tronie rodziców. Dotknęła ramienia matki i ta też się rozsypała. Księżniczka krzyknęła. A potem zawołała tatę i zaczęła szarpać jego szatę, tata też się rozsypał.
Czego księżniczka nie dotknęła, rozsypywało się w popiół. Wtedy położyła dłonie na swoich małych piersiach, z nadzieją, że sama się rozsypie.
Ale nic takiego nie nastąpiło.
Więc księżniczka ubrała szatę z kapturem i i wzięła do ręki kostur i przemierzała świat, a gdzie zobaczyła złego człowieka, dotykała go, żeby się rozsypał. I trwałoby to tak to dzisiaj, gdyby nie umarła pewnego dnia z głodu w samotności.
Koniec.
You can deny angels exist, convince ourselves they can't be real. But they show up anyway, at strange places and at strange times. They can speak through any character we can imagine. They'll shout through demons if they have to. Daring us, challenging us to fight.