Kociątko.

[gorzkiblotnica]

Ech... Masz rację. Dlatego uważam, że poprawiać powinno się tylko do czasu . Ech pewnie, że zaglądając do swojego podręcznika, czasem miałbym ochotę coś poprawić. No ale wydrukowano go w takiej postaci, jakiej jest. Wydano, sprzedano.... Zamknięty rozdział.

Akurat nie o to mi chodziło, choć utwór, owszem można i zacząć od sceny przesłuchania.

Och... scenę w więziennym lochu potraktowałem bardzo po macoszemu, dlatego właśnie, że stanowiła jedynie rodzaj wstępu, do tego co było ważne. To opowiadanie to tylko dodatek.. Nie może istnieć bez "dania głównego" czyli "Prezentu ślubnego" . Powiedz sam, np. czy w "Pada Shrek" opowiedzieli całą spójną historię? Nie. Ponieważ mieli świadomość, że oglądacz widział już Shreka a postaci wydarzenia i zabawne skojarzenia będą mu już znane.

Ja swój dodatek napisałem (nie ukrywam) dla tej lekko maślanej sceny nad brzegiem jeziora . Ty zaś cały czas chcesz potraktować to jako pełnoprawne opowiadanie, ja wiem? - przygodowe.

Trrrrach! Odłamki szyby rozsypały się z brzękiem migocząc pośród posadzki. Odpowiednio oddająca sytuację onomatopeja to też pewien sposób. Może to zdanie jest ciut przekombinowane?? Chciałem wiernie opisać zdarzenie. Można i tak: Odłamki szyby rozsypały się po posadzce.

Gdybym miał wybierać, to faktycznie to drugie. Pierwsze jest straszliwie przekombinowane. Sam pogoniłbym autora za taki takiego stworka.

Tutaj popracowałbym nad wrażeniem szybkości akcji poprzez pracę nad formą, brzmieniem konkretnych wyrazów, całych zdań. A może nawet i całej ich grupy. Przyznam że posługuję się tu "teorią", do której doszedłem. Nie wiem na ile jest ona słuszna - używam jej intuicyjnie. Otóż w wypadku szybkiej akcji dobrze jest raczej używać zdań jak najkrótszych. Raczej, bo chyba nie ma tu sztywnych reguł. Usuwać, w miarę możliwości nawet zaimki, spójniki, przymiotniki itp. Okrajać zdanie jak tylko się da.

Twoja teoria jest jak najbardziej słuszna. Wartkość akcji podkreślają zdania pojedyncze, nawet równoważniki zdań.  No ale znów bez przesady. Tak jak mówisz, trzeba robić to na czuja. Albo się spodoba albo nie. Ale jeśli zbyt obedrzesz, to się tekst zrobi suchy jak relacja. trzeba wyważyć, albo się spodoba, albo i nie.

A tak swoją drogą, dziwne, że nie zauważyłeś dosyć głębokiej niespójności w opowiadaniu. Wyobraź sobie - udręczona wielogodzinnym przesłuchaniem, potem karkołomną ucieczką dziewczyna (no kij, że podrasowana kocimi skilami) ma siłę chęć i pomysł i nastrój bawić się w ten sposób:

Podkradła się cicho od tyłu i przysłoniła mu oczy dłońmi. Nawet nie drgnął.

Hi, Hi; sam się dziwię, że ludzie mnie za to nie linczują. No ale może to urok Kociątka .

Nie mniej jednak, by w pełni zrozumieć rozłożenie akcentów w tym opku, trzeba zapoznać się z Kociątkiem, Jaszczurem i może kilkoma jeszcze postaciami w "Prezencie ślubnym". Choć przyznam, że kiedy je pisałem, a było to ponad 10 lat temu, pisać jeszcze nie umiałem. Teraz po przejściu "wydawniczego magla" chociaż w wydawnictwie technicznym umiem, ale tylko troszeczkę . Twoje rady przemyślam na bierząco i jeśli znów się za pisanie nietechniczne wezmę (choć trudno się od tego technicznego oderwać - "Kotły zagazowujące") niechybnie zastosuję.

Dupki - brzmi lepiej od słabeusze.. a tchórze? No cóż... Podejrzewam, że Kociątko powiedziałby "dupki". No może skrzywiło by się z pogardą... A uwierz, znam ją dość dobrze

Jeszcze raz dzięki za wnikliwą analizę i jak zwykle Pozdrawiam serdecznie.