Kociątko.

[Hanzo]

Akurat ostatnio miałem okazję poczytać "Prezent ślubny", więc jestem ciekaw, co tam dopisałeś do tego uniwersum.

Wewnątrz więziennego kompleksu, w sali o surowych ścianach z nietynkowanej cegły, oświetlonej skośnymi słupami światłaprzecinek padającego przez wysoko umieszczone świetliki, trwała chłodna cisza.

Dałbym tu przecinek, żeby 'uporządkować' niejako przedstawiany przez narratora obraz w głowie czytelnika. W Twoim stylu charakterystyczne są te liczne dookreślenia, dlatego na Twoim miejscu zwracałbym szczególną uwagę, by odpowiednio je rozdzielać. Czytelnik może dostać:
a) pięknie "układający się w głowie" opis, który jest fajnie uporządkowany i jasny
b) ciężki do przyswojenia chaos dookreśleń.
Taka jest moja sugestia, żebyś zważał na to, by dominował "odbiór a". Tutaj nie jest to aż tak widoczne, wszak brakuje tylko jednego przecinka, ale wskazuję Ci zależność (barwny opis - nieskładny chaos), bo pamiętam, że zdarzało mi się w "prezencie", że musiałem przystanąć i powoli kojarzyć, co jest do czego. Nadarza się okazja, więc piszę swoje przemyślenia (które pewnie nie są dla Ciebie nowością, bo to oczywistość, że przecinki 'uporządkowują' zdanie), bo myślę, że podczas korekt powinieneś o tym pamiętać.

- Prędzej zdechnę – wyszeptała chrapliwie.

Nie wiem czy nie za mocne, pamiętam "Twoją Hermionę" jako wrażliwszą osobę. (Przynajmniej ja ją sobie tak wyobrażałem).

Włożyła w to całą wolę oporu i udało się.

Nie rozumiem tego.

Po półtorej dobiy nieprzerwanych prób zawładnięcia jej umysłem ma jeszcze siłę podnieść głowę.

Literówka.

- Tak. W porządku – uśmiechnęła się.

Wydaje mi się, że z dużej litery.

- Spokojnie Hermiono – Jaszczur uśmiechnął się niewinnym uśmiechem królika, który zamierza spłatać dowcip. – Pomożemy sobie trochę magią.

Często się uśmiechają wszyscy. Teraz mi się przypomniało, że w 'prezencie' też tego nadużywałeś - moim zdaniem nadużywałeś.

Ściągnęła koszulę, ukazując perfekcyjnie wymodelowane ciało o liniach złagodzonych przez miękkie futro i pociągnęła go na murawę.

Skojarzyło mi się z boiskiem piłkarskim i to skojarzenie rozmyło nieco klimat.


Rzeknę ogólnie - i do tego opowiadania i do "prezentu ślubnego - w Twojej narracji wiele się dzieje. Jest wartka. Zdarzenia następują jedno po drugim, akcja gna do przodu. (Chyba, że to tylko mi tak się wydaje, bo na ogół czytam powieści o bardzo wolnym tempie akcji, gdzie autor przez wiele stron buduje klimat, nim cokolwiek się zadzieje).

Ogólnie, podoba mi się. Możliwe nawet, że bardziej jest to sprawa Twojego stylu. Jak mówiłem jest to barwny, bogaty styl. Tylko musisz pamiętać, żeby to było uporządkowane dobrą interpunkcją. Łatwiej dopasować - co jest do czego.

Ogólne wrażenia są pozytywne - bawisz się ogranymi postaciami i fajnie. Bo przecież w pisaniu chodzi chyba przede wszystkim o zabawę. (Przynajmniej ja tak sobie myślę, hehe).

Pięć gwiazdek? Moim zdaniem trochę na wyrost - jest pozytywnie i fajnie, ale nie ma znowu jakichś wielkich fajerwerków, typu że po przeczytaniu czytelnik łapie chwilę zawieszki i myśli sobie: "o ja, co on dał w tym opowiadaniu, genialne". Mam nadzieję, że jasno się wyraziłem - ogólnie mam poczucie, że zamotałem ogromnie, ale zdarza mi się to.

Daję 4/5. Jak wyżej - pozytywnie, ale szczena nie opada z wrażenia, a po "piątkowych" opowiadaniach raczej się tego spodziewam. Czytało się przyjemnie.

Pozdrawiam!