Zdzisław (drouble)

[Zdzisław]

– Cześć. Gieniek jestem. 
 
– Zdzisław. Mów mi Zdzisiek, Zdzichu. Byle nie Zdzichurajda. – Zaśmiałem się. 

 – He, he, w porzo. A to moja dziewczyna. Kaśka, no co jest, języka zapomniałaś? Przywitaj się ze Ździśkiem. 

 – Zdziśkiem – odruchowo poprawiłem, słysząc miękkie „ź”. 

 – Przecież mówię, że z tobą. Kaśka… 

 – Cześć, Ździsiu. Kaśka jestem. Mogę tak mówić „Ździsiu”?  

 – Jasne, możesz, wszystkie dziewczyny tak mi mówią. Od chłopów wolę tak nie usłyszeć. 

 Roześmialiśmy się. 

 – Mówcie, jak chcecie, byleście na fejsie nie pisali do mnie „Ździsiu” czy „Ździchu”. Głupio. – Przymrużyłem oko. – Piszcie przez gołe zet na początku.  

 – Nie pierdol. Poważnie?!  

 – Gieniu! Jak ty się wyrażasz?! – Kasia karcąco trąciła swojego chłopaka ręką. 

 – No jak, no jak? Dobra.  

 Uśmiechnąłem się. 

 – Gieniek, a jak swoje zapisujesz? 

 – No jak… Gieniek. 

 – Hmm… też tak wymawiam. W zapisie jednak „Geniek” od „Euge-niusz”. Różnica w wymowie i zapisie. Podobnie jak „Gienia” a „Genia”. 

 – O kur… pardon. – Zasłonił się i, roześmiany, odskoczył od Kaśki. – Tyle lat piszę i nie wiedziałem, jak siebie pisać. 

 – Trochę jak pan Żurdę, który się zdziwił, że całe życie coś robił, a nie wiedział. – Też się uśmiechnąłem. – Dobra, chodźmy na piwo. 

 – Ktoo?! 

 – Aa, był taki jeden, Francuz. Z nim to dla nas już prawdziwy kłopot. Piszesz Jourdain, a wymawiasz Żurdę. Cholery można dostać.