Wędrowny

[Miranda Calle]

Pozornie krotochwila. Osadzona w realiach, jednak iluzyjna. Ten wędrowiec-prorok knajpiany zdaje się być mistyfikatorem, hochsztaplerem, który karmi swych wyznawców słowami pełnymi dobra. W gruncie rzeczy jednak świat nie jest dobry, ludzie są źli z natury i niebezpieczni. Ci wrażliwsi, pozostając pod urokiem charyzmatycznego wędrowca, stają się jeszcze bardziej wrażliwi, emocjonalny pancerz topnieje jak lody Arktyki pod wpływem efektu cieplarnianego, a przez to stają się zupełnie bezbronni wobec bandyckich ataków typów, których dziś nazwalibyśmy trollami albo hejterami, a w gruncie rzeczy są to wampiry, prawdziwe ludzkie wampiry, pijawki wysysające z bliźniego całą radość i światło, pozostawiając zimną, mroczną pustkę.

Ten wędrowiec to mi trochę przypomina sztukmistrza Stygmę z najbardziej znanego filmu J.J. Kolskiego... Aż nabrałam chęci, by sobie go obejrzeć.

A co do formy słów kilka niech mi będzie wolno... Styl zaplątany, pasujący do treści, klimatyczny, choć z początku trudno wejść w ten świat stworzony wyobraźnią autora.
Według mnie w opowiadaniach najlepiej sprawdza się kompilacja zdań pojedynczych i złożonych. Przewaga pierwszego wskazana jest dla opowiadań akcji, a przewaga drugiego - dla historii z pogranicza snu i jawy. Dlatego tutaj zastosowałabym więcej długich zdań, szczególnie w pierwszej części opowieści.
Podoba mi się zastosowanie szyku przestawnego, nadaje narracji nieco archaicznego wydźwięku.