Rozgrzesz mnie

[chmurnoryjny]

Sama myśl na wstępie jest jak pokusa, uleganie jej, pójście jej tropem prowadzi do przekroczenia pewnej, przyjętej, wyznawanej normy etycznej. Wielu świętych na przyklad było dręczonych rozmaitymi myślami i są pewnym rodzajem przykladu, sposobu radzenia sobie. Walczyli na przykład z myślami, które podsuwały się nagle. Różnie, odwracaniem uwagi za pomocą siolniejszej modlitwy, zajęciem się czymś innym, zamiast kontynuowania, rozwijania myśli. Sama tzw. grzeszna myśl, nie jest jeszcze grzeszną na samym wstępie. Załóżmy, że jest to życzenie komuś czegoś złego, najgorszego, na przykład życzenie śmierci komuś. Tylko odbywające się na przestrzeni własnych myśli (myśli, to nie tylko erotyczne odniesienie). Ot, na wstępie impuls, "nie wiadomo skąd, choć wiadomo, bo z jakiejś przyczyny myśl sioę zrodziła, boć ktoś czymś nam zawinił/niezawinił", więc kusi zemsta, choćby tylko życzeniem komuś czegoś złego. Szybkie odejście od tego nie przekracza granicy etycznej, bo jest zwyczajnie odejściem od pokusy,zerwaniem z nią. Kontynuacja, zatapianie się w takiej pokusie,pójście za nią jest wykroczeniem etycznym, grzechem. W teologii moralnej zwraca się jeszcze uwagę nie tyle na ciężar "gatunkowy" grzechu, ale i na min. okoliczniości, które temu towarzyszą, indywidualne predyspozycje, uwarunkowania. I choć dane zło, jest zawsze złem, to jednak już inaczej wygląda sprawa co do wykonawcy i okoliczności, mówiąc po krótce