W połowie drogi

[Julia]

oddalam się od ciebie.
Niepotrzebnie rozniecasz ogień,
tłumaczysz to, co nie istnieje.

Czy warto gonić wiatr
nie mając nad nim kontroli.

Widzę miasto pogrążone w ciszy.
Cień pochłania domy, prowadzi
do śpiących. Tak nie chcę.

Zostaję, aby poznać ciepło
ziemi, lecz słowa wpadają w popłoch.

Ulegam pokusie. Tworzę nowe
kształty, jest radość i skupienie.
Kiedy dzień dobiegnie końca
przyjdzie spokojny sen

- uwierz, Immanuelu.