Zdrada

[Gunnar]

Kilkoro dzieci skakało wokół fontanny, kiedy ich matki gawędziły między sobą w cieniu niewielkich drzew rosnących przy jednej z kamienic. 

Zbędny dodatek.

- Elliot jest starszy, ma na pewno więcej niż trzydzieści, może trzydzieści pięć lat.

 Ci ludzie po trzydziestce to już tacy starzy  

 Bardzo chciała się na niej skupić, ale myślami nieustannie wracała do Olivera. 

Wiem o co chodzi ale "skupianie" się na przyjaciółce jakoś dziwnie brzmi.

- Zrobili mnie sekretarką w wydawnictwie! – Wstała, przechadzając się nerwowo po pomieszczeniu. – Mówili, że będę pisać, że ta praca poszerzy moje horyzonty. Ale żeby w taki sposób? Wiesz co takiego robiłam cały dzień? Kawę. Tak, kawę. Raz kazali mi odebrać telefon i przynieść jakąś teczkę. Ja po prostu… 
(...)
- Nawet od trzech – odpowiedziała obojętnie, strzepując nieistniejące pyłki ze swetra. – Wszystkie uznały moje reportaże za niedojrzałe, nudne i naciągane. 
(...)
- Nie tak dawno zastanawiałam się, czy lepiej wracać do rodziców czy od razu się zabić. To koniec. Świat artystów wcale nie jest taki artystyczny i wolny, Mariko. To świat jak każdy. Tam liczą się tylko pieniądze i nazwisko.

Jest i zawód egzystencjalny  

 Pech chciał, że potknęła się i wpadła do rzeki. Rwącej, ciemnej i zimnej rzeki. Elliot przyglądał się tej scenie z odległości kilku metrów. Stał z założonymi rękoma z tym swoim niebezpiecznym uśmieszkiem na twarzy. Nie poruszyła go tragedia. Wydawało się, że czerpał radość z obrotu spraw. W przeciwieństwie do niego, Oliver upadł na bruk i łkał. Ell szepnął mu coś na ucho, jakby wiedział, że obserwuję. Spierali się chwilę, aż w końcu odeszli.

Ostro. Ale chyba ten Olivier coś szybko doszedł do siebie po utopieniu narzeczonej. Nie chciał je ratować? Nie wzywał pomocy? Od razu poszła na dno jak kamień?

 Dziwna siła przybliżała ich do siebie, zupełnie jakby powietrze wokół zwiększało swoją gęstość.

Tu literki zabrakło

Kiedy zniknął z powrotem w środku, .

To chyba zbędne dopowiedzenie.

Warsztatowo na wysokim poziomie. 
Psychologicznie nie pasowała mi reakcja Oliviera po utopieniu narzeczonej.
Mrok w każdym akapicie, trup ściele się gęsto. No  rozumiem dlaczego wygrałaś, to nie to co moja grzeczna opowieść ze szkoły magii, gdzie żywota dokonał tylko symbiot z kosmosu 
Tylko nie zrozumiałem do końca o co chodziło z tą podmianą ciał i dlaczego Eliot miałby przegrać na jej samobójstwie.

Pozdrawiam