Światła Ultima Thule

[Alchemik]

Nie będę się wysilał. Przekopiuję z innego forum. Sama powiedziałaś, ze trafiłem w interpretację.
Niech się uczą, jak czytać takie teksty. Bardzo dobre teksty.


Jasne, że metafora. Metafora pożądania, fascynacji i zdrady w końcu.
A i tak nie wiem kto kogo zdradza.
Kto jest okrutniejszy?
Odepchnięta kobieta, czy zignorowany mężczyzna.
Tu stawiasz zarzut męskiej podmiotowości. Kobieta może pragnąć i ewentualnie mścić się złośliwie. W mężczyźnie zbieraczu, może kryć się psychopatia.
Nie uczuć on potrzebuje, nie partnerstwa, ale posiadania.
Nawiązanie do egzorcyzmowania. I jak w czasach inkwizycji do oczyszczających w ich mniemaniu duszę ofiary torturami. Tylko mężczyźni mogli być na tyle czyści, a raczej próżni i przekonani o swojej wyższości, aby mieć prawo torturowania kobiet czarownic, zaprzeczających ich dominacji.

Oczywiście piszesz o torturach psychicznych. Być może nawet konfabulujesz, biorąc dupka i kabotyna za oprawcę.
Niemniej, bohaterka rzeczywiście cierpi. I wygląda na to, że nie ma wyjścia z tej sytuacji. Tu mi się przypomina syndrom sztokholmski.
A jednak to echo, odbicie ostatnich świateł przed nocą końca. Przed ostateczną granicą życia. Ultima Thule to ostatni przyczółek ludzki przed arktycznym kręgiem, gdzie tylko mróz, zamieranie i sen ostateczny.
Odgryzienie członka w zakończeniu, to oczywiście niezbyt pobożne życzenie w sensie rzucania uroku. Rodzaj przekleństwa. Oby ci jaja uschły.

Podział na dwóch narratorów, bohaterów literackich, adwersarzy, to świetny zabieg.
Oczywiście, mógłbym zaoponować, że tak naprawdę intencje faceta są tylko twoim wyobrażeniem.


Dodam, że masz zmysłowy awatar.

Jurek