26-10-2015, 17:15
Mój pierwszy i jak dotąd jedyny fanfictin.
Obelix szedł leśną ścieżką, na plecach niosąc bez wysiłku olbrzymi menhir. Niedaleko biegł ukochany piesek, Idefiks, od czasu do czasu obwąchując jakiś kamień lub kępkę trawy. Przez korony drzew przebijały się ciepłe promienie słońca, a przyjemny wiatr buszował w liściach i rudych wąsach gala, gdy nagłe wyrosła przed nim nie wiadomo skąd zakapturzona postać, która wskazała na niego białym paliczkiem i przemówiła:
- Słuchaj uważnie, bo powiem tylko raz. Ja jestem kostuchą, a ty jesteś Obelix...
- Że co proszę? - zapytał zbity z tropu i zaskoczony rzecz jasna tym osobliwym spotkaniem i przedmową.
- Słuchaj uważnie...
- Przepraszam, ale nie dosłyszałem imienia.
- Jestem kostucha – powtórzyła, wyraźnie niezadowolona.
- Co za dziwne imię. W której mieszkasz wiosce? - zapytał przyjaźnie.
- Nie pochodzę z tych stron – odpowiedziała wymijająco.
- A może jesteś koleżanką Panoramiksa?
- Nie jestem – skwitowała kwaśno.
- A czym się zajmujesz, kostucho? Idziesz na żniwa?
- Dość tego! - krzyknęła, kłując go ostrzem sierpa w wydatny brzuch zasłonięty spodniami w niebiesko-białe pasy, przepasanymi zielonym pasem.
- Przestań mnie łaskotać – błagał, śmiejąc się i dygocząc na całym ciele. - Przestań, mam okropne łaskotki – nadal prosił grzecznie, ale ponieważ prośba nie została spełniona, zirytował się w końcu, wyrwał kosę zdziwionemu napastnikowi i połamał w drobny mak.
- Przyda się na wykałaczki – stwierdził, chowając w dłoni resztki kija. - A teraz chodźmy na dzika lub dwa, bo wyglądasz jakbyś nie jadła od miesiąca.
Obelix szedł leśną ścieżką, na plecach niosąc bez wysiłku olbrzymi menhir. Niedaleko biegł ukochany piesek, Idefiks, od czasu do czasu obwąchując jakiś kamień lub kępkę trawy. Przez korony drzew przebijały się ciepłe promienie słońca, a przyjemny wiatr buszował w liściach i rudych wąsach gala, gdy nagłe wyrosła przed nim nie wiadomo skąd zakapturzona postać, która wskazała na niego białym paliczkiem i przemówiła:
- Słuchaj uważnie, bo powiem tylko raz. Ja jestem kostuchą, a ty jesteś Obelix...
- Że co proszę? - zapytał zbity z tropu i zaskoczony rzecz jasna tym osobliwym spotkaniem i przedmową.
- Słuchaj uważnie...
- Przepraszam, ale nie dosłyszałem imienia.
- Jestem kostucha – powtórzyła, wyraźnie niezadowolona.
- Co za dziwne imię. W której mieszkasz wiosce? - zapytał przyjaźnie.
- Nie pochodzę z tych stron – odpowiedziała wymijająco.
- A może jesteś koleżanką Panoramiksa?
- Nie jestem – skwitowała kwaśno.
- A czym się zajmujesz, kostucho? Idziesz na żniwa?
- Dość tego! - krzyknęła, kłując go ostrzem sierpa w wydatny brzuch zasłonięty spodniami w niebiesko-białe pasy, przepasanymi zielonym pasem.
- Przestań mnie łaskotać – błagał, śmiejąc się i dygocząc na całym ciele. - Przestań, mam okropne łaskotki – nadal prosił grzecznie, ale ponieważ prośba nie została spełniona, zirytował się w końcu, wyrwał kosę zdziwionemu napastnikowi i połamał w drobny mak.
- Przyda się na wykałaczki – stwierdził, chowając w dłoni resztki kija. - A teraz chodźmy na dzika lub dwa, bo wyglądasz jakbyś nie jadła od miesiąca.
Antonia? - 35 lat i 60 kilogramów czystej skromności. 