Via Appia - Forum

P { margin-bottom: 0.21cm; }A:link { }


oddawała się wnętrzem nie marnując marginesu pobudzenia
utożsamiała w tesktach i muzyce poza ścieżką w winylu
zachowując linię melodyczną poukładana w rozdzielczość półek
bez ogranicznika pod linię i klucz wiolinowy nie do odnalezienia


chłonie przyszłą nieobecność zapuszczając się w nią powoli
zawracana głosem do tego świata
gdzie moja pierwsza śmierć wystąpi przeciwko niej
i niczego nie zmieni jak żywi
między zachłyśnięciami z głodu albo śmiechu

Czemu w czasie przeszłym? Skoro o żywych należy mówić dobrze albo wcale?
Mocno kopie ta miniatura.

Muzyka, która już przeszła, której nikt nie słucha, która stała się produktem.
Nie, nigdy nie straci miejsca w archiwum. Owszem, będzie na uboczu, będzie gwałcona produktami muzycznopodobnymi (jak kiedyś były wyroby czekoladopodobne), ale zawsze będzie. Jak książki, jak ludzka chęć poznawania i odkrywania nowych dźwięków, jak chęć obcowania ze sztuką. Tego nikt nam nie odbierze. Zeszmacić można, o tak, ale zniknąć na zawsze? O, nie! Dobra muzyka nigdy nie zniknie. Nawet jeśli wybudują getta na melomanów to jednak zawsze to będą getta, czyli zbiorowiska ludzi.

Jak zwykle u Ciebie, prosty przekaz ubrany w niebanalną metaforykę, ładne cięcia rytmiczne, chociaż układ trochę rozwlekły (te długie wersy, ale zgrabnie podane graficznie) to jednak czyta się bardzo dobrze. Może i te akcenty nie zawsze znajdują się tam, gdzie powinny (szósty wers zakończony "się" troszkę rozbija rytm), ale ogólnie, jestem (jak zwykle) pod wrażeniem.

Pozdrawiam.

Dzięki.

Aktualna wersja - prawie  inna.