tamte sny o lataniu

[Alchemik]

żywy porosłem trawą skrywając pustynię
podążam za chmurami aby z oczu rosić
ułożę w ud rozchyleniu poddaną uczynię
żądnymi korzeniami dosięgnę wilgoci

słońce bliźniaczym wzgórzom daje i odbiera
i dlatego najpewniej odnajdywać nocą
pełnia oświetla łono wdzieram się tam teraz
sny oraz wścibskie gwiazdy ze świtem odchodzą

wenus nad horyzontem blednie w blasku zorzy
stygnie puls krusząc serce w lodowym podmuchu
lat przepędzanych wichrem każe w bajki włożyć

tamte sny o lataniu wyrywam po trochu
dni odeszłych okruchy ostrożnie i trwożnie
martwy obrosnę mchami na północnym zboczu

[Gunnar]

Tak, przypominam sobie ten utwór, czytałem go, choć tematyka mi nie podeszła. Wiem jednak, że czytałem Twoje wiersze, które mi się spodobały, a ich nie skomentowałem. Muszę jeszcze pogrzebać w tym dziale