rozłąka

[zielonesny]

wciąż smutne jej oczy
ostatkiem sił stoi na starym pomoście

serce jego pęknięte w połowie
na pięknym statku podłoga drży

kawiarenki szturmuje natłok szczurów lądowych
spóźnionych na rejs do lepszego jutra

rozdziela ich ocean
głębia tęsknot nieszczęśliwych kochanków

[Gunnar]

Ja na poezji się nie znam, to nie będę oceniał :p

kawiarenki szturmują natłok szczurów lądowych

ale nie powinno być "szturmuje"?

[zielonesny]

Mój błąd. Dzięki!

[Alchemik]

Sorry, snywzieleni, ale dla mnie te metafory porównania są zbyt banalne.
Choćby, serce jego pęknięte w połowie.
A po co piszesz, że jego, to oczywiste.

patrz

kiedy serce pęka mu w pół
na żaglowcu pokład drży

W ogóle pozmieniałbym zapis

jakie smutne są wciąż jej oczy
o relingi opiera się ostatkiem sił

serce niemal pęka mu na połowy
aż na żaglowcu pokład drży

do kawiarenek szturm przypuszczają szczury lądowe
nie zdążyli na rejs do lepszego jutra

ocean dzieli bezmiarem głębią
tęsknot - nieszczęśni kochankowie

[BEL6]

Zielonesny, witamy na forum!

Okej, first of all: mam wrażenie, że to bardziej spis pomysłów na wiersz/opowiadanie/marzenie/sen.
Bardzo fajnie, że jest jakiś główny motyw, którego się trzymasz (pomost, statek, rejs, ocean); ale bardzo niefajnie, że nie wykorzystałeś tego potencjału. Dwa wersy na strofę, gdzie aż woła o więcej - słów, wersów, środków poetyckich.
Spokojnie można by z tego zrobić krótkie opowiadanie.
Co się mocno wybija, kontrastuje z poziomem reszty wiersza, to "szczury lądowe spóźnione na rejs do lepszego jutra".
Ocean jako głębia tęsknot może i też jest nieco lepsza, niemniej nie przemawia do mnie tragizowanie jego piękna.
Mam wrażenie, że smykałkę do poezji masz, ale czego Ci potrzeba, to czas. Czas i praca. Na razie zostawiam 2/5 i oczekuję czegoś więcej. Znasz ten cytat: "hard work beats talent when talent doesn't work hard"? Już znasz. Do roboty!