pali się w rękach po zmierzchu

[chmurnoryjny]

ręce
co wieczór
obietnicami składane aż do nazajutrz
które strzepuje z siebie krzesany (sobą) taniec
na łebku zapałki która iskrą przerywa
jednostajną jedyną zapamiętaną na stałe
melodię wiatru (odtwarzaną

co jakiś czas) przerywaną trzask
i powrót

do ustalonego przyzwyczajonego znanego i nieważne że mówią
i informują
o powiewach porywach targaniach i rozwiewają prostą myśl
tak właśnie na własność wziętą i zapamiętaną nieważne że istnieje
umówiona świadomość rozmaitości i synonimy i słowa
bliskoznaczne to własny teren monotonia i zasób dźwięków

słownik wiatr w głowie (nawet nie we włosach bo nazbyt zużyty
skojarzeniem z kiczem) zapałka trzask

i płomyk
rozwiany pod kątem
równolegle do ziemi
utwardzonej butami ognik jak włosy rozwietrzone i chwila
dla której może już i zupełnie nie jest warto i która jest
i chyli się

może niewiadoma ale pozwala
w-cisz-nąć się i wy-cisz-nąć w niej
bezpiecznie po prostu i nieważne
że to obiektywnie bez znaczenia teraz już

wiesz więc można
już palce sobie
na-kursy---wić

[Alchemik]

To poezja natręctw. Przy czym bardzo dobra poezja.
Natręctwa objawiają się tu wielosłowiem i słowotokiem.
Sens zawarty w tekście istnieje w zapisie redundancyjnym, co oznacza, że pewne informacje powtarzają się, choć w tym przypadku innymi słowami.
Najważniejszy jest płomyk zapałki.
Rozświetla na chwilę przestrzeń realną i metaforyczną.
Zapałka jest bardzo dobrym medium.
Bowiem ogień z niej jest wykrzesywany, ale i chemiczny, jak chemia, alchemia dwóch ciał.
Zapałka ma postać. Drzewce i łepek. Może budzić najróżniejsze skojarzenia, kiedy, wybucha, płonie, czernieje i skręca się.
Całość tańca krzesanego odbywa się między skrzesaniem a zgaśnięciem zapałki w oparzonych palcach. Strumień świadomości, podpierany przez podświadomość, pędzi w tym czasie z niewyobrażalną prędkością.
Ileż można wycisznąć w tym krótkim czasie, zmierzchu i cieni rzucanych przez pełgający płomyczek. Dla mnie bomba. Zastanawiam się tylko, czy konstruowałeś ten wiersz świadomie, czy popłynął ci spod sparzonych nakursy---wionych palców streamem, strumieniem świadomości.

Pozdrawiam
Jurek

[chmurnoryjny]

zawsze piszę trzeźwy, w pełni świadomy... tak w stanie rzeczywistym, jak i co do umysłu umysłu. niemniej stosuję stylistykę/styl-lir-tykę/ styl-lirykę - mówiąc ogólnie zbliżoną do pijanej. jeno bez chemicznej podpórki...
czasem określam to co robię- teatrem liter.... ot tyle...

poezja natręctw? bliżej mi do bełkotu, do rozjechanego głosu z otoczenia, zlewającego się w polifonię usilnie komponowaną w harmonię, która potem określana jest rzeczywistością, a harmonia to jeno-ino-tylko element, szczegół, czasem kilka...

dzięki za komentarz....

[Alchemik]

Lubię Cię.