nahajony

[Lantus]

od nadmiaru już
napuchły mi oczy
i język wytrzeźwiał aż nadto

poszukuję ochłodzenia na próżno
zewsząd we mnie młode ognisko
pochylone nad kiblem patrzy

od ściany do ściany to niemożliwe
a jednak jestem na haju jak ptaszek głupi
rozerwał moje serce jestem ponad

ponad otoczeniem
ponad niebieskością
niebieskości
idę już idę

nie docieram
gdy w blasku się zbudzi
zabraknie mu pozoru wolnego

i znowu tak chodzę
wołam ratunku
nie chcę ratunku

rzucam się w ramiona
których nie ma