Zanim skoczysz na tory

[Lantus]

Pozałatwiałem w dzień sprawy systemu,
przez okno cię widzę i nie pytam czemu
w tę noc tak bliską, cielesną, znów dumię
o prawach natury, których nie rozumiem.

Piękna jest radość i piękny jest smutek,
a to, co pomiędzy - nie nasze.
Śmiej się przez łzy, czy badając skutek,
czy to biegnąc na śmierć z kałaszem.

Kiedy dobro ci się znudzi,
zło jest zawsze też dla ludzi.

Ludzkość musi mieć cel, więc są wojny,
świat dzięki temu nie jest za spokojny.
Gdyby nie to, że śpią pod szałasem,
inni nie mieliby willi plus basen.

To misja cząstki w naturze, więc nie jęcz
i przyjmuj plony, jak koło zasieje.
Żebraku, diwo - wznieście swe ego,
jesteście częścią czegoś wielkiego.

Choć po niebie człek nie lata,
w twoich oczach koniec świata.

Choć i tak pewnie chybię,
jako człek na stratę -
To u góry ponad zmysłem
nazwę swoim bratem.

Zapukam więc w szybę jak w czoło honoru,
nie wydurniaj się.
Uprzejmie proszę
- zejdź z torów.

[księżniczka]

Szkoda, że tak wiele bezsensownych, a może i sensownych, ale nie w połączeniu z całą resztą, fraz znalazło się tutaj tylko dla rymów.
Bo co to znaczy "śmiej się przez łzy, badając skutek" - skutek czego? Co takiego jest "u góry", gdzie to jest "ponad zmysłem" i co nazwiesz bratem?
Za moralizatorstwem nie przepadam, ale tutaj jest jeszcze do wytrzymania. Końcówka wywołała na mojej twarzy uśmiech, tyle że znów ona kłóci się z tytułem. Słowem - dwoma - kompletny rozgardiasz. Słabo, jak na ciebie. Ogólnie zresztą też.

[vysogot]

A według mnie to spójny wiersz, list do rozszczepieńca – ofiarnego samobójcy z jednej strony, a abstrakcyjnego pocieszyciela z drugiej. Pierwsza zwrotka mi się podoba. Księżniczka, "śmiej się przez łzy, badając skutek", to pewnie, żeby nie analizować za dużo, bo to nie dla ludzi ("to co pomiędzy, nie nasze") – a dla ludzi życie, rewolucja (kałach) albo radość z tego, co jest (trochę ekstremalnie, no ale taki wiersz). "Ponad zmysłem" i "u góry" to może ponad emocjami i poglądami, widzi go jak brata, bliźniego. Żeby jednak się nie zabił przez to co mu się o świecie wydaje.

Kiedy dobro ci się znudzi,
zło jest zawsze też dla ludzi.

Ten fragment dyskwalifikuje wiersz jako moralizatorski, więc nie widzę związku, księżniczko. Są tutaj wartości, i to graniczne, ale nikt nie mówi, co ma kto robić. Wydźwięk jest raczej wyrozumiały, niż zarozumiały.

Do tego są plony, siejące koło – są duchowe wstawki i fajnie, bo to też część życia, jak nos, który ma i diwa i żebrak. Jest też sprawa honoru, żeby się nie dać złamać. "Kompletnym rozgardiaszem" bym tego nie nazwał, prędzej wewnętrznym dialogiem, który równie dobrze ma także sens jako list do przyjaciela. Czyli tzw. życiowa ezoteryka z opisem status quo. Pozdrawiam.

Zapukam więc w szybę jak w czoło honoru

To super.

[księżniczka]

Będę się upierać, że trochę moralizatorski jest - w sensie "pouczający" (bo przecież poucza, choćby o tym świecie, co się nie wydaje, no i "więc nie jęcz" ). Z tego "badania skutku" twoja interpretacja wydaje mi się trochę naciągana (jasne, pasuje do wydźwięku wiersza, ale czy z tego sformułowania faktycznie można aż tyle wywnioskować?).
Tak, w dużej mierze masz rację, jednak dla mnie tekst w niektórych miejscach się sypie. Dialog wewnętrzny, okej, ale jako dialog wewnętrzny prezentowany pewnej publiczności powinien jednak - moim zdaniem - pewne rzeczy określać w miarę precyzyjnie, w przemyślany sposób. Przy czym nie mam tu na myśli wykładania wszystkiego wprost. Po prostu uważam, że Autor powinien poświęcić tekstowi jeszcze trochę pracy.

[FantaSmaGoria]

Pozałatwiałem w dzień sprawy systemu,
przez okno cię widzę i nie pytam czemu
w tę noc tak bliską, cielesną, znów dumię
o prawach natury, których nie rozumiem.

[...]

Kiedy dobro ci się znudzi,
zło jest zawsze też dla ludzi.

[...]

Tyle biorę, reszty nie trzeba, bo banalna i bez charakteru.