Wigilia Bożego Narodzenia

[Hatszepsut]

W mojej Ojczyźnie w Wieczór Wigilijny
gdy pierwsza gwiazdka na niebie zabłyśnie,
siada brat z bratem w kręgu familijnym
chlebem anielskim podzielić się z bliźnim.

Stół wigilijny dostatni być musi
pełen nostalgii i dzieciństwa śladów;
swym aromatem dań dwunastu kusić
zgodnie z tradycją, jak za ojców, dziadów...

I milkną swary, i bywa przytulnie,
a wszyscy wokół i starzy i młodzi
chętnie „Cichą noc” odśpiewają wspólnie,
„Triumfy Króla” oraz „Bóg się rodzi”.

W odświętny wieczór i choinka wzruszy
wpraszając wszystkich pod swoje ramiona
gdzie skrywa dary dla małych i dużych
aż anioł z drzewka zgina kark w pokłonach.

Nocą się w świecie „Podnieś rączkę” snuje
i wraca echem do polskiej krainy.
Śpiewa ją wioska gdy miasto wtóruje
a wiatr subtelnie brzdąka w okaryny.

Gdy Noc się skończy i przebrzmi Pieśń Święta,
a Boże Dziecię nas pobłogosławi
wraz z krajem miłym - czy będziesz pamiętał,
o bratniej zgodzie, brata nie plugawił?

[FantaSmaGoria]

Poprawne, proszę Pani, ale bardzo archaiczne i banalne.
Jeśli już pisze Pani w ten sposób, sugeruję podpatrzyć, jak robi to Kristoforus.
Warto formę kontrolować i z czegoś skostniałego spróbować zrobić coś bardziej nowatorskiego.
Schematy nie są miłe - ani w życiu, ani w poezji, w ogóle w literaturze też.
I tyle.

[Piramida88]

No tak w sumie wiersz ani nie boli, ani też nie robi specjalnego wrażenia. Uformowanie jest całkiem w porządku, no i zwieńczenie. Może nie jest odkrywcze, ale dzięki końcówce można pokusić się o refleksję. Taki po prostu wiersz wycięty.
Mogło być lepiej. Dokładam więc i swoje 2/5

[okamgnien]

Dla mnie bardzo fajny i ciepły wiersz - prosty i banalny, ale narodzenie Jezusa też nie miało wielkiej pompy. Bardzo przyjemnie się czyta