Via Dolorosa IV. Spotkanie z Matką czyli Stara Kobieta z ławki (w centrum miasta)

[chmurnoryjny]

Niebo to jest małe miasteczko w niedzielę,
(...)
tam ty mieszkasz. I pogrzebaczem
fajerki przesuwasz. I płaczesz
Bo tak długo czekasz na mnie z obiadem.
-------------------------------------------
(K.I. Gałczyński Spotkanie z Matką)

jej skóra na twarzy na dłoniach jak kartka wyrwana
ze starego zeszytu
niejednokrotnie

zapisywana pobazgrana pokreślona nieraz zmięta i wygładzana
ciskana w kąt w kolorach szaro-żółtych z przeznaczeniem
na recykling na przeczekanie na nieprzydatność
i na wszelki wypadek czasem

siada na ławce i dożywia gołębie bo dzieci
wnuki już wykarmione a i prawnuki uleciały
w perspektywę własnych gołębników

a ona karmi i dożywia
a one podchodzą podlatują
gruchają

- wie pan każdy ma potrzebę gruchania
a ja te ptaki znam po imieniu wiem
który to łobuz a która trzpiotka
i który ma ciągle niespożyty apetyt
na amory wiem która jest wciąż
niezadowoloną kapryśną panienką
damulką o a tamten to
taka niedorajda trochę ciućmok taki no i ja

tak z nimi jestem
choćby tylko
z boku choćby tak na ucho jeszcze raz ot
pobyć popatrzeć posłuchać co u nich
jak sobie radzą wie pan

to teraz takie moje dzieci wnuki prawnuki tak
trochę pojedzą pogruchają przybywają
i umykają

i nie zwracają na mnie uwagi czasem
któryś albo któraś (hi hi) wzleci i (no) pacnie
na mnie niezbyt pachnąco odpłacając się

za dokarmianie i jest powód
do prania ale ja to znam
od dawna pamiętam czasy

kiedy nie było pampersów pieluchy się prało
ja to znam a tak inni krzyczą nieraz na mnie
albo patrzą krzywo za to że karmię te ptaki

i że brud przez nie na ulicy
i że gruchają
ale na dzieci też przecież
od zawsze psioczono

że krzyczą że brudzą
że syzyfowa praca przez to
i nie da się wychować
ale co one winne wie pan

ja tu siadam bo dzieci wnuki i prawnuki
już wykarmione i same sobie piorą a ja ciągle ciągle
się uczę ciągle się douczam dokształcam tak
w macierzyństwie

bo ciągle ciągle chyba ciągle
niewiele z tego
umiem więc próbuję
nadrobić choćby tak jak tu

okruch po okruchu
póki jeszcze

póki mogę

[Alchemik]

Doskonała proza poetycka.
Przeczytałem z przyjemnością, a nawet zapartym tchem, aby poznać tęsknoty i filozofię matki.
Senny obrazek starej kobiety na ławce w parku, a ile w nim mądrości i siły odmatczynej.
Spoglądnijmy na ten tekst z perspektywy swojego gołębnika.

[chmurnoryjny]

nie, nie nazywaj tego prozą poetycką w sytuacjach gdy gatunki literackie dawno się zmieszały. to fragment cyklu... Via Dolorosa, w założeniu tom, ale jeden wielki poemat. poemat z obrazów. Byłoby to prozą poetycką, gdyby zastosowano klasyczną interpunkcję. Klasyczny zapis, uczciwe 'akapitowanie' i nie byłoby żdnej kombinacji na przerzutniach i urywanych wersach. Ot, taka uwaga....

i zakończę tym, czym winienem zacząć podług zasad kultury (cóż, może pisałem komentarz od końca???). Dziękuję za komentarz i opinię....

[Alchemik]

Nazywam to prozą poetycką, bo tak odbieram tekst.
To moje osobiste odczucie. To że skodyfikowałeś tekst, zwersyfikowałeś, nie zmienia faktu przy przemieszaniu gatunków, jako rzekłeś.

Jurek