Szósta rano

[RootsRat]

Blady świt jak złodziej czai się za oknem,
by w kolaboracji z budzikiem ukraść mi resztki snu.
Ciało mam jak z ołowiu, ale wiem,
że ciężkim krokiem trzeba pójść do pracy.

Zakładam na twarz odpowiednią maskę.

Pod moimi butami dudni asfalt,
a w głowie kanonada myśli.
Podnoszę wzrok, ale niebo jest ciągle daleko.
To nie asfalt, to dudni coś w piersi:

o ściany obija się resztka nadziei.


06.03.2015

[Pasiasty]

tu chyba nastąpił jakiś skrót myślowy, bo jakie ściany? Jak peel już zmierza do pracy, to ściany w piersi? Klatki piersiowe, klatki schodowej, klatki zwanej dom? Trochę przegadane, ale to pewnie kwestia wyjścia z wprawy.
Masz tu ode mnie, dla inspiracji:

świt mnie podgląda
a ja udaję że się nie znamy
choć budzimy się od tego samego
cholernego dźwięku

zwiotczały przeistaczam się
w kogoś do rozpoznania
być może sam widziałeś mnie
jak przemykam do pracy

mogłeś słyszeć jak dudnię
ale to pewnie było echo nadziei

[RootsRat]

Ściany serca. Początkowo było "O jego ściany...", ale wywaliłem, bo mi zakłócało rytm. Z podpowiedzi nie skorzystam, dzięki.

[Lyssa]

Podoba mi się ten wiersz, przypomniało mi się jak kiedyś sama napisałam wierszyk o budzeniu ...Szósta rano to straszna godzina

Ostrożny wie
________________________________________

strasznie niewygodny jest ten świat
jeszcze bolą wczorajsze doznania
uroda po nocy jak zwiędły kwiat
ranek w lustrze prawdę odsłania

co rano obudź się woła budzik
hamulce instynktem włączone
wgniatają cię w łóżko daj luzik
piszczy i ziewa lenistwo dręczone

tak żywot pospolity często mija
poranne użalania i walką ze sobą
choć ciało w niechęci się zwija
ty jesteś odpowiedzialną osobą

więc zanim zetkniesz się z podłogą
już pamiętasz że nie lewą nogą