Powroty

[mirek13]

wojbikowi

nie czas na wojnę

niech miecze rdzą się przyozdobią
rumaki do pługa
z końcem miesiąca oddam zbroję na złom
w końcu jest pokój

sztandary zżera pleśń niełopotania
miłosne spojrzenia w oczy
żołnierzy

a jednak wojna

bowiem depczą po stopach z uśmiechem
włażą w życiorysy
w buciorach

bitwa nastanie
gdzieś tak pod koniec miesiąca

gdy oddam zbroję na złom

[BEL6]

Nonono Mirku.

Nie będę interpretować, zachowam przemyślenia dla siebie.
Rozpiszę się, jeśli chcesz, ale chyba wystarczy samo: "o kurczę, to było coś!".

Wrażenia są mocne.
5/5

[mirek13]

Miło Cię ujrzeć, BEL, choć jak widzę Twój nick to profilaktycznie biorę relanium. Ale tym razem niepotrzebnie. Będzie przyjemnie wujkowi Mirkowi jeśli się rozpiszesz. Tym razem jest mało słów, co by nie było jak z opkiem. Wojbik mnie w privie namówił na popełnienie czegoś w nowszej konwencji, a dodatkowo chciałem jakoś podłączyć się pod jego klimat i sposób obrazowania (może nie będzie miał za złe). To wpływ jego "Strachu na wróble" Tylko w sposób zasadny nie miałem gdzie bluzga włożyć!

[Lyssa]

Rzeczywiście, przypomina pisanie Wojbika Świetny.

[miriad]

Nie czaję.
Powinienem o czymś wiedzieć? Wojna z wojbikiem? Czy pokój? Mam się koszarować czy iść w pole?

ale z tą pleśnią niełopotania toś popłynął, wiesz

[mirek13]

O popłynięcie to się zawsze martwi mój psychoterapeuta. Na wojnę z Wobikiem nie pójdę. Wspominałem kiedyś, że nie ta liga jestem. Po prostu bardzo lubię jego wypociny. Dzięki.

[BEL6]

Relanium

Wskazania:

Krótkotrwałe leczenie stanów lękowych, które mogą być także związane z bezsennością. Leczenie objawów nagłego odstawienia alkoholu. Jako lek uspokajający i środek do premedykacji. Leczenie stanów zwiększonego napięcia mięśniowego. Pomocniczo jako lek przeciwdrgawkowy w leczeniu niektórych typów padaczki.

Masz padaczkę czy nagle odstawiłeś alkohol?


Klimat może i miał być Wojbika, ale i tak wyszedł Twój. Mam na myśli, że poezja jest niepowtarzalna i charakterystyczna.

Oto i treściwsza analiza:
pierwszy wers - okej, wprowadzenie - odhaczyć. Nie przegadane, nie niedopowiedziane, tylko w sam raz.
"Przyozdobienie" wydaje się w pierwszej chwili mało poetyckie (można by wsadzić coś mocniejszego), ale cały wiersz nie jest wybitnie ulotny. Jest "stąpający po ziemi, z głową w chmurach". (Chociaż w końcówce to już pojechałeś po tych chmurach ).
Heh, w końcówce miesiąca wszyscy jesteśmy bezbronni, choć wielu z nas nigdy nie posiadało jakiejkolwiek "zbroi".
"Pleśń niełopotania" - dla mnie jest bardzo w moim nurcie. Miriad preferuje trochę inny rodzaj poezji, dlatego może mu nie leżeć, ale w tych upojnych nurtach - jest bardzo ok.

miłosne spojrzenia w oczy
żołnierzy

Na początku trudno mi było ogarnąć, ale za trzecim czy czwartym razem już mi tybiki zaskoczyły. Dopiero po ogarnięciu wzrokiem:

żołnierzy

a jednak wojna

włażą w życiorysy
w buciorach

Wręcz rysują tymi buciorami życia, by można było rzec "życiorys".


Zastanawia mnie, jaki był Twój pomysł na wojnę, koniec miesiąca i zbroję. Bo ja, ze swoim naiwnym postrzeganiem, lepiej nie rozwinę. Poza tym, parafrazując klasyka: "interpretacja jest jak rzyć - każdy ma własną".

[mirek13]

W sumie to mógłbym mieć padaczkę alkoholową. Witaj. Z wierszami nowoczesnymi zawsze mam problem. Nie umiem dosięgać dna (przesłania) zawartego pod słowami. Jako emocjonalista popełniam twory pod wpływem chwili, sytuacji, nastroju. Bez tego nie idzie. Dlatego też moje opka są krótkie. W miarę pisania, emocje ustępują i wtedy gonię, żeby zdążyć na koniec.
Ten wiersz (jak większość moich rzeczy) jest na wskroś osobisty. Dlatego trudno analizować go komuś, kto nie siedzi w mojej pamięci. Ale obraz peela z reguły jest ten sam, czyli niewiarygodnie dla odbiorcy popieprzony. W końcu to Ty się nad nim pochylasz i chce Ci się zrozumieć, to przez szacunek dla tego wysiłku wyjaśnię, choć nie powinno się tego robić, pozostawiając czytelnikowi jego interpretację. Tylko będzie szybko i od topora:
Dość już walki. Tyle włożyłeś w jej przebieg. Siły (rumaki), zdolności (miecze) i nic. Trzeba już oddać pancerze (umiejętności i doświadczenie), bo to nie ma sensu. Koniec miesiąca jest zmierzchem życia. Ideały (sztandary) się zużyły, a mijają cię cały czas przyjaciele, którzy razem z tobą walczyli (spojrzenie miłosne żołnierzy) Poklepują cię z z pocieszeniem (miłością), ale zaczynasz wyczuwać ich fałsz (będzie wojna). Wszyscy działają tak jak ten świat nakazuje, czyli na prawdę dobierają brutalnie się do Ciebie( z buciorami), częstując frazesem (uśmiechem). Znowu pod koniec życia trzeba będzie iść i walczyć. Ale może to mieć miejsce, kiedy będziesz już bezbronny (oddana zbroja). To tyle.

[BEL6]

Eee, no to całkiem oczywiście.

Weź lepiej przykryj tą interpretację - takie rzeczy zazdrośnie wysyła się na pw, w tajemnicy przed czytelnikami.
Poza tym jednym "rozwiązaniem poetyckości", mam jeszcze wiele pomysłów na odczytywanie wiersza. Zresztą, pewnie nie tylko ja.

[mirek13]

BEL, ta informacja była tylko dla Ciebie. Może też pozwoli uniknąć jakiejś dłuższej dyskusji. Bo jak się komuś to podoba, to milo będzie poczytać. Jak nie, to spokojnie dlaczego i co jest niezrozumiałe i jakie środki błędnie użyłem. Tylko bez teorii poetyki!

[miriad]

No pleść niełopotania to kwitnąca grafomania. Spojrzenia miłosne żołnierzy też nieszczególnie udane. Ale reszta bez zarzutów, zrozumiała i na całkiem znośnym poziomie.

---

ps. bo to moje "nie czaję" tyczyło się kwestii dedykacji + tematyki wojno-pokojowej wiersza; stąd pytałem, czy czasem nie powinienem o czymś wiedzieć.

[mirek13]

No, żeby Cię, Karol, drzwi ścisnęły! A łopotanie to mi wyszło najlepiej!

[FantaSmaGoria]

Lepiej niż poprzednio.
Ale nie jest doskonale. Dosyć poprawnie, choć miejscami niefortunnie, ale tak, zdecydowanie lepiej.