Majowe śniadanie

[Alchemik]

Jeszcze kwiecień. Za oknem
wiatr wygina jabłonie.
Fruną w niebo kwiatową śnieżycą.
Chłód na przemian
z przebłyskiem zza chmury.

Pokochałem,
a jednak smuteczek
dni liczy.

Do majowych symptomów.
Na śniadanie do łóżka. Posiłek

tak naprawdę pozostał na stole.
Nie ostygnie, bo przecież maj puka.

A kiedy dobrze się postaramy.

Chwile wieczne, jak przestrzeń, jak czas
i jak pamięć,
spłyną żarem w zetknięciu ciałami.

Świat spopielą wokoło.

A w popiołach zostanie
zjazd po iskrach,
a może i diament.

Tak naprawdę, to my
nasyceni.