A jego imię to dwa tysiące szesnaście!

[Lexis]

Trzynastozgłoskowiec o weekendzie pisany na lekcję języka polskiego jako zadanie domowe

Godzinami długimi świat dziś drży, od wschodu
Na zachód jak wędrówka Słońca po sklepieniu.
Niewiedzącym zdawać by się mogło, Rosjanie!
Bombardują już siebie na wojnie wzajemnie,
Siekając świetlnymi na cześć Gwiezdnych Wojen
Tak gromkiego powrotu pasmami, jest jeden,
Co rozlew krwi powstrzyma, a jego imię to
Dwa tysiące szesnaście, tego dnia draśnięto
Właśnie niebo w jemu ofierze składanej na
Wybuchającej kuli ziemskiej, co dziś bebeszona
Przez tysiące iskier jest wybuchających tam,
Gdzie królewskie anioły mówią nam: Ja latam
Opiekując się dziećmi Bożymi i w taki dzień.

Wokół nastaje znów cisza, i nic – już nawet brzmień
Rumianego tłumu – nic – jakby huk pochłonął
Sylwestrową zabawę i uczucia wyprzątnął
Lepiej niż faceci w czerni zabawkowym
Długopisem Disneya, dziecka wymarzonym,
Przez Wąsatego pana stworzonym by bawić.

Dziesięć, dziewięć, już osiem, tłum zaczyna liczyć;
Siedem, sześć, pięć, butelek szyjki tykają,
Cztery, trzy, dwa, zziębnięte dłonie przekręcają
Korki wstrzymujące huk – jeden – i wszystko idzie w ruch.
Krzyki, wiwat i całusy, rok poprzedni jak duch
Odchodzi w niepamięć tak, jak powiedziane.

Wśród wystrzału korków, dziś zza mgły wyłaniane
Mniej lub bardziej banalne są postanowienia:
Nowy Rok, nowa ja, mniej zabaw, a nie uczenia.

Potem znów cisza, muzyk nie śpiewa, jest głucho,
A wędrując do drzew tuli się, jęcząc tak cicho,
W niemocy żale swe już wylewa o złych ludziach
Do skulonego w krzakach psa ze szkłem w oczach.
Wracam do domu i już śpię, jeden dzień i drugi.
Zmęczenie górę wzięło, jak to jest już drugi?!
Wyskakuję i zimno mi, czy to choroba, czy
Tylko za dużo stresu, jutro niedziela, trzy
Godziny zapełnione szuraniem ołówka.
Czas płacić za kolejne tygodnie – znów stówka?

Weekend dobiega końca, widzę gwiazdy i Księżyc.
Rysunek zdobi ścianę, może i psa czas przystrzyc.
Zmęczenie doskwiera tak, że to już mi nie w smak.
Narzucam koc na barki, a za oknem śpiewa ptak.
Nie usnę dziś na chwilę, a jutro połowinki!
O, imprezo, bądź udana, daj dobre wspominki.

[czarownica]

Była szóstka?

[Lexis]

Jeszcze nie, zadanie na piątek

[czarownica]

To ode mnie już jest

[Delside]

Dlaczego nam baba od polskiego nie daje takich zadań domowych

[BEL6]

Bo ceni sobie swoje nerwy...?

[szczepantrzeszcz]

Zmęczył mnie Twój wiersz. Dużo słów, pośród których treści nie zdołałem zbyt wiele odnaleźć. Huczny sylwester, a potem znużenie.

Kilka przypadkowych rymów trochę mi przeszkadzało.

"Poeta i Pan Strauss" Daukszewicza... takie jakieś skojarzenie.

[Lexis]

Dziękuję, Czarownico!

Delside, czasem lepiej skupić się całkowicie na przerabianym materiale niż na dodatkowych zadaniach

Szczepanie, sam trzynastozgłoskowiec był niestety pisany na siłę. Niektóre rymy faktycznie dobierałam na siłę, jednak starałam się zostawić właściwy sens tekstu.

Pozdrawiam!

[szczepantrzeszcz]

Delside, czasem lepiej skupić się całkowicie na przerabianym materiale niż na dodatkowych zadaniach

...co by ów "przerabiany materiał" nie oznaczał

...sam trzynastozgłoskowiec był niestety pisany na siłę.

Stając piórem w papier z trzynastozgłoskowcem, trzeba mieć swój dzień.

Niektóre rymy faktycznie dobierałam na siłę...

Z tego wynika, że chyba lepiej by na biało wyszło.

jednak starałam się zostawić właściwy sens tekstu.

Przeczytałem raz jeszcze "Podstęp", a potem "Znów uciekam" (zwłaszcza to drugie ogromnie mi się podoba) i z mojego punktu widzenia w każdym z tych krótkich wierszy napisałaś więcej... napisałaś lepiej.

[Lexis]

Bardzo chciałam pozbyć się rymów, niestety trzynastozgłoskowiec ich wymagał.
Podobnie fabuła była tak naprawdę narzucona. Wszelkie wstawki z uczuciami lub wyraźnie zmyślonymi wydarzeniami spotkałyby się z natychmiastową negatywną reakcją uczniów i nauczyciela. Może w innych szkołach jest inaczej, nie wiem, ale u mnie niemal każde słowo jest rozkładane na czynniki i przekazywane dalej Nie dość, że oberwałabym za posiadanie emocji, to wyszłoby, że jestem kłamcą i się wywyższam
Do samej formy mam zamiar wrócić. Może pewnego dnia uda mi się napisać trzynastozgłoskowiec, który będzie płynął z serca, a nie ręki Zawsze jednak będę to traktowała jako ćwiczenie. Nie przepadam za rymami, wyliczaniem dokładnie ilości sylab czy uważaniem na średniówkę. Wydaje mi się, że współczesna poezja wyzbyła się podobnych ograniczeń i skupia się na emocjach przekazywanych w kilku prostych słowach.

[szczepantrzeszcz]

Uważam pomysł nauczycielki za dobry. Bardzo dobry. Jedni dowiedzieli się, że można tchnąć życie w zlepek słów, inni dowiedzieli się, co poezję zabija. Mam rację?

...wyszłoby, że jestem kłamcą i się wywyższam

To akurat masz jak w banku, ale pisz dalej. Świat jest odrobinę lepszy, kiedy piszesz.

Nie przepadam za rymami, wyliczaniem dokładnie ilości sylab czy uważaniem na średniówkę. Wydaje mi się, że współczesna poezja wyzbyła się podobnych ograniczeń i skupia się na emocjach przekazywanych w kilku prostych słowach.

W przesadnej dbałości o szczegóły rzeczywiście łatwo zgubić to, co piękne, jednak myślę, że nie masz racji. Asnyk swego czasu pisał coś o przeszłości ołtarzach. Może miał na myśli to, o czym teraz dyskutujemy?

[Antonia]

Lexis, moim zdaniem bardzo dobrze sobie poradziłaś, tym bardziej, że musiałaś pisać na siłę.
P.S. skąd Ty bierzesz te awatary?
Ten chyba podoba mi się nawet bardziej. Uwielbiam czarno-białe zdjęcia.

[Lexis]

Uważam pomysł nauczycielki za dobry. Bardzo dobry. Jedni dowiedzieli się, że można tchnąć życie w zlepek słów, inni dowiedzieli się, co poezję zabija. Mam rację?

Sam pomysł nauczyciela był naprawdę dobry, ale niestety wykonanie poległo. W sumie to zupełnie odeszło w niepamięć. No...

W przesadnej dbałości o szczegóły rzeczywiście łatwo zgubić to, co piękne, jednak myślę, że nie masz racji. Asnyk swego czasu pisał coś o przeszłości ołtarzach. Może miał na myśli to, o czym teraz dyskutujemy?

Na pewno podobne zabiegi są godne podziwu. Trochę jak klasycyzm w architekturze. Nie wszystkim przypadnie do gustu. Jest to piękne, ale tylko wtedy, kiedy jest utrzymywane w ryzach. Przykładowo wyobraźmy sobie wiersz, gdzie dokładnie każde słowo rymuje się ze sobą - ale przesada, brr. A teraz zestawmy to z jakimkolwiek wierszem z rymami kończącymi wersy. Potem dorzućmy utwór ich pozbawiony. Każde z tych dzieł będzie miało swoje mocne i słabe strony, każde będzie przykuwało uwagę. Ale nie wszystkich.
Zmierzam do tego, że w każdej dziedzinie znajdziemy pewne zabiegi, schematy, które z reguły nie ulegają zmianie, bo utarły się jako typowo klasyczne, można powiedzieć - idealne.


Antonio, awatary znajduję w najróżniejszych zakątkach Internetu. Aktualny akurat pochodzi chyba z teledysku do piosenki Chandelier. Jestem o tym przekonana na 99%